ترجمه داستان کوتاه از چماماندا از کشور نیجریه

نوسه ر: چیماماندا گوزی ئادی چه ی

وه رگیر: قولام مورادی

ته قدیم وه: نه غه م ئوسمان

چیکا له وه ئه دیک دوکانه که وه خوی کیشاناو و ئیمجا کرکره که ی گرد تا ژنه که یچ بایته ناو. چمانی دوکانه که فره وله ئیه که ده س بکریه ته شورش، چول کریاوی؛ خاک و خول زه ردیک با قه فه س چوی خالیه کان گردۆ، سونیق آسنی کایچ کومه کریاویه یه سۆک. دوکانه که بۆچکه، بۆچک تر له ئه مباره که ی پشت مال چیکا. ژنه که یچ خوی کیشاناو و چیکایچ کرکره ی وه نه دیکه که ویل کرد. کرکره که جیرجیر ده نگ داوه. له شون ئیکه و یه جفت که وش قنگ پا برزوه له بازار تا ئه وره وایی، ده س گه لی له رزی و گولمه گه ل پای قرچانیا. چیکا وه خاتر ئیه که ژنه که وه پی وه تۆ نه باید له ور وه بچو و هاورده ی ناو ئی دوکان چوله تا خویان قایم بکه ن تواست له لی ته شه کور بکه ی. به لام وه رجه ئیه که ته شه کور بکه ی، ده س داله مل رۆت خوی و وه ت: «وه ختی وایمه، مل وه نکه که م دا که فتگه.»

چیکا وه ت: «من گشتی فر دام، خه ریک پرتقال سه ندن بۆم، پرتقال وه کیف فر دام.» دی نه وت کیفه که ی بوربری ئه سل بۆ و دالکی ئی ده فه ی ئاخره که چی ویه له نده ن ئه رای سه ندیوی.

ژنه که هناسه یگ هه ل کیشا، وه گومان چیکا ژنه که ها ناو فکر مل وه نکه که یا، شایه ت چه ن گله دانه ی په لاستیکی کریاکه بان یه به نوه. بی جگه لاجه ی هه س هوسایی، له ده م چه و له ر و سه ر گوناگه ل برزیوه زانست که شومالیه و له ده سره که ی سره ریوه زانست که موسه لمانه. ئه لان ده سره که له ده ور ملی بۆه و گوش گه لی چی شاردۆوه. یه ده سر سیه و سوره تی نازک و دریژ وه ته رکی توون چشتگه ل هه رزان. هول چیکائیه بۆه که ژنه کیچ سه ره نج ئی بگریو و له ره نگ و رۆ چه رمگ و ته زۆ نوقره ئی کلکوانه ئی که وه  زور دالکی کردۆ ده سی، بزانی که ئیگبو و مه سیهیه. دۆاجار که چیکا و ژنه که وه ل یه کا قسه کردن، چیکا په ی برد که موسه لمانگه ل هوسا وه ساتور و قه مه و کوچک مه سیهی گه ل ئیگبو یان له پا خستگه. به لام ئه لان ویشی: «ده ست ده رد نه کی چری ته م. یه هو ئی ئتفاقه که فت. گشت واین.» یه ده فه من ته نیا مام. ده س پای خوم گوم کردم و نه زانستم چه که م زور سپاس.»

ژنه که وپچه وه: « ئیره جی ئه منیکه، وه دوکانگه ل بوچک بوچک ناچن هه وه دوکانگه ل گه ورا گه ورای بازار چن.»

چیکا وه ت: «به لی» ولیک چشتیک ئه را موافقه ت کردن یا موخالفه ت کردن وه ل ئه وا نیاشت بۆشی. چشتیک له باره شورش نه زانست. له ئی رابته چه ن هفته وه له ئیه له یه راپه یمایی ئه را دموکراسی له دانشگاه شرکه ت کرد. له ئه وره یه شاخه سه وز روشن وه ده سی بۆ و شوئار دا:«ئه رتش بچو! ئاباجا بچو! دموکراسی به و!». به لام اگه ر ندا خوشیکی یه کیک له به رگوزارکننده گان راپه یمایی نه ویا و خوابگاه و خوابگاه نه گردیا و ئیلامیه به ش وه نه کردا و له باره موهم بوین ئی جومله «ده نگ مان وه گوش مه سئولین بره سی» وه ل دانشجوه کانا قسه نکردا، له ئه و راپه یمایی چه شرکه ت نکرد. چیکا ده سگه لی هه مرای له رزیا. نیم ساعت وه له ئیه وه ل ندایا له بازار بۆن. خه ریک پرتقال سه ندن بۆ و ندایچ چۆی وه خوارتر تا بایه م زه مینی بسینی. یه هه و وه  ئینگلیزی، وه پی جین وه هاوسا و ئیگبو هاوار کردیا. «شورش! بویه ده رگیری! یه پیاگیان کوشت.» له شونی که سانیک له ده ور و وه ر چیکا بۆین واین، بوق یه ک تره کی دان، یه ئه ره بانه پر له سیف زه مینی چه په کردن، یه بار سه وزی که یه هه مکه له سه ری مرافه کردن، پاولا کردن و هیشتنه جی. چیکایچ که ئیهساس خه تر کرد، وایی و له خیاوانگل پان و گه ورا رد بۆ و هاته ئی خیاوان باریکه و ره سیه ئی ژنه.

ئه را قه یریک چیکا و ژنه که بی دنگ له ناو دوکانه که وسان، له ناو ئه و وه نه دیکوه که هاتنه ناو ده شتیان سه رنج گرد. کرکره گه ل چویین وه نه دیکه که وا له قانه یان و ده نگ دانوه. ئه وه ل خیاوان خه لوه تۆه له شونی دنگ پا هات. هه ردک له ونه دیکه که رد بۆن. هه ر چه ن چیکا وه ته ور قه ریزی زانست که یک پیاگ و یه ژن له ئوروه رد بۆن، ژنه که سی پاله که ی تا بان زرانی هه ل کردیۆ و یه منالیچ به ساویه کولی. پیاگه که یه واش و زوان ئبگلو قسه کرد و چشتیک چیکا ژنه فت ئیه بۆ:«شایت وایه سه مال خالووه»

ژنه که وه ت:«ونه دیکه که بوه س!»

چیکا وه نه دیکه که به بست، وایک له ده پشتوه و ناو نه هات به لام توز فره یک له ناو وتاقه که هه ل سا و چیکا دی که توزه که له بان سه ری قونه ره ده ی. هه وای وتاقه که خه فه بۆ، بو ناوی شه با یه تی وه بو ناو خیاوانه که نه یاشت. ناو خیاوان پرله دۆکه ل له ره نگ ئاوی ئاسمانگ جور دۆکه ل شه و کریسمس که مه ردم لاشه ی بزن خه نه بان ئاگر تا مویکه ی هه ل بکزنن، بۆ.

خیاوان گه لی که چیکا وه چه و به سیاگ وه تیانا وایی، نه زانست پیاگه لی که وه لایا واین دوسن یا دژمن، نزانست باید بوسیت و یه کی له منالگه لی که له دالکیان جیاوه بۆنه و وه ناو خیاوانا وه یلانن هه ل بگری یا نه، یا هه تا نزانست کی و کیه و کی کی کوشی.

له شونی لاشه ی ماشین گه ل سوزیاگ و یه په نجره گه ل و واگیرگه ل کونا کونا وه چه و خوی دی. ماشین گه لی که سوزیان سوزیان له نه زه ر ئه و جور گوله گوله ئاگری که له جیگه ل سه یران روشنه چیکا زانی گشتی له یه پارکینگ ماشینوه هه ل خیزیا.

وه ختیک یه پیاگ و ماشینوه وه مل یه قورئانا که که فتوه کنار جاده ره ی بۆ و له شونی دیار دا که پیاگه ئیبگو و مه سیهی بۆه. پیاگه لیگ له ئو ده ور و وه ره بۆنیه و گه مه کردگنه و له شونی دیاردا که موسه لمان بۆنه، له ماشینه که ی کیشنه ی ده یشتو و یه ساتور سه ری برن و تیرنه ی ناو خیاوان و وه مه ردم ویشن: «ئی گه وره وه قورئان بی هورمه تی کردگه.» چیکا سه ر بریان پیاگه و وه خوله که وو کردن  جه سه ی هاورده و چه و خویا و ئه و قوره دلی هه ل شیویا و قه ی کردوه تا زکی نیشته گل. له ژنه که پرسی، «هه مرای بو دۆ که له که ژنه فی؟»

ژنه که وه ت: «به لی» سی پالکه ی وه ری ده ر هاورد و پانی کردوه بان زه وی خولینه که. هه ر یه جاکت و یه ژیر شه وی سیه بریقه دار که له سه ر وه سله کانی وه دریاوی، له وه ری بۆ. «به و بنیش!»

چیکا سه ره نجی له ئه و سی پال کونه که پان بۆه بان زه وی گرد، هه تمه ن یه کی له ئه و دو شه و یه سه که ئه و ژنه دیری ته یان. سه ره نجی کیج له داوان جینه که و تی شرت سۆره که ی خوه ی که له بانی ئه سک موجه سمه ی ئازادی بۆ گرد.

هه ردکیانی وه ختی سه ند که خوه ی و ندا چه ن هه فته تاوسان چیونه نیویورک سه ربیه قومه کانیان.

وه ت:«نه، شه ویه که ت چلکن بو.»

ژنه که وه ت: «بنیش، له یره فره وسیم.»

«چه نی باید له یره بوسیم؟»

«ئیمشو یا سو شه وه کی.»

چیکا ده س نا بان تیولی، چمانی تواست بزانی ته و دیری یا نه. ناو ده سی سارد بویا ئارامش گردیا به لام ئی ده فه ده س گه لی ئارق کردۆ و تر بۆ.

«خوه یشکه که م چی بایه م زه مینی بسینی، من هیشته مه ی جی. نازام که فته کوره.»

«چیه سه یه جی ئمن.»

«ندا!»

«ها؟»

«خویشکه که م. ناوی نداس.»

ژنه که دواره وه ت:«ندا.» لاجه ی هوسایی ئه و نه رمی مه خوسیک دا ئی ناو ئیبگویه. دۆاجار، چیکا چوته ساردخانه ی نه خوش خانه کان وشکنی، ئه سک خویو و ندا که چه ن هه فته وه له ئه وه له ناویه سۆر وه ل یه کا گردون و له ناو ئه و ئه سکه چیکا خه نیگه س چۆن ورجه ئیکه ئه سکه که بخریه ت ندا قورینجکی گری له چیکا، هه له وا شه وی ئانکارایی کرمۆتی یخه تا بان شان له وریمان بۆ، یه روژنامه، چه ن گله فتوکوپی له ئه سکه که گری و چه سپنیه رۆ دیوار دوکانه کان ئه و ده ور و وه ره. ندا په یا  ناکه ی. دی هه ریز ندا په یا ناکه ی. خه ریک ئیمه بویه که وه ژنه که بوشی که ئه و و ندا یه هه فته وه له ئیه ها تنه سه ئیره ئه را لای میمکی. «تاتیلات مه دره سه س»

ژنه که پرسی:«مه دره سه تان ها کو؟»

«ئیمه له دانشگای لاگوس ده رس خونیم. دوکتوری خوه نم. ندا اولوم سیاسی خوه نی» و چیکا له ئیه ترسیا که ئه و ژنه هه تا نزانی دانشگاه چیین یانی چه. هه له یوا له ئیه ترسیا که وه مه درسه ئیشاره بکه ی فه قه ت ئه را ئیه که وه ئی هه قیقه ته بره سی که ندا له شورش گوم نه ویه، ئه لان ها یه جی ئه من، خه ریک خه نینه و دیری باس سیاسی که ی. جور ئیه که ده ولت ئاباجای ئومرمی له سیاسه ت ده یشت له ولات خوه ی ئیستفاده که ی تا خوه ی له وه ر جه و ئه و کشور ئافریقایی کان ئازیز بکی. یا چه نی له لای هۆلانه کان ئازیزن که هاسل سه ر راس ئیستمارگه ری بریتانیاس.

«فه قه ت یه هه فته س هاتیمه سه ئیره لای میمکمان. وه له ئیه وه کانو نه هاتیمه» په ی برد که ئه و چشتیکه که هه ست که ی ئیه سه: شورش نباید له بانیان ئه سر بکه ی. شورش گه لیگ جور ئیه چشتیکه جور ئه وه که له ناو روژنامه له باره ی خوه ندگه. شورش گه لیک جور ئیه ئه را ئه و دۆای مه ردم یچ هه ل که فتگه.

ژنه که پرسی:«میمکتانیچ ها بازار؟»

«نه، ئه و ها سه ر کار. سه روک ده فته ر وه زیره.». چیکا دواره ده سی نابان تیولی. نیشته زه وی. ته ک دا لای ژنه که تا خاص بنیشیه بان سی پاله که. ژنه که بوچشتیک دا. یه چشت تون و ته میس جور ساوین قالبی که ده ت گه ل ئه را شوردن ملافه گه ل بان ته ختی له لی ئیستفاده که ن.

«میمکتان چوته یه جی ئه من؟»

چیکا وه ت:«به لی». ئی قسه گه له جور خه یال بۆ. هه ست کرد چما دیری سه رنج خوه ی گری. «باوه ر ناکم ئی شورشه هه ل که فتگه».

ژنه که راس وه ره و وه روه سه رنج گرد. گشت چشتیکی له ر و دریژ بۆ، پاگه لی که دریژ کردۆوه،  ناخۆنگه لی که وه خنه سۆر کردو، پاگه لی. له ئاخرا وه ت: «کار شه یتانه.»

چیکا هولی ئیه بۆه که ژه نکه له باره شورشه کان ویر بکه ی که ئه وانه پاو قه یه میان خه یر نیه. ئاوات خوازی ندا له ئوره بو. که فته ویر ئیه که چه و گه ل قاوه ئی کاکائویی ره نگ ندا بریقه که ی، لچ گه گلی تون تون ته کان خوه ی و ته وزی ده ی که شورش له خه له هه ل ناکه فی، که مه سه و و نژاد سیاسی وه بون، چۆک مه ردم ورسگ یه کان بکشن، هاکم گه ل رهات تر هکومه ت کن. چیکا هه ست گونا کرد که ئی ژنه شایه ت مه خزی ئه و قه ره واز نیه که هۆچ کام له ئی چشتگه له هالی بو.

ژنه که پرسی: «ئه لان له مه دره سه نه خوش تیه لات؟»

چیکا تون هه ل گردیاوه تا ژنه که هالی نه و که چه نی تاجو کردگه. «محکمه من؟» به لی، پاره که شرو کردیم. له نه خوه ش خانه ئاموزشی نه خوه شی کانمان دی. به لام ئیه دی نه وه ت که هه موشه هول نائیتمینانی له وه ریا بۆه و له پشت شه ش یا هه فت گله دانشجو خوه ی قایم کرده تا نه گوای اوستاده که له لی بتوای نه خوه شیک ماینه بکه ی و ئیچ ته شخیس دورو بیه ی.

ژنه که وه ت:«من بازاریم. پیاز فروشم.»

چیکا خاس گوش دا تا بزانی له قسه کانی بو تانه و سه ر کوفت هه س یا نه، به لام نه وی. ده نگی ساف و ئارام بو. فره ساده ئه و کاریکه که ی وه ت.

چیکا ئی جوره جواو دا: «خوا بکه ی بازاره که خراو نه که ن» دی نه زانست چه بۆشی.

ژنه که وه ت:«هه ر گله شورش کریه ت بازاره که خراو که ن.»

چیکا تواست له ژنه که بپرسی که تا ئه لان چه ن گله شورش دیه س. به لام نه پرسی. زۆ له باره شورش گه ل تر چشتگه لی خوه ندیو: هه مله ی موسه لمانگه ل هوسا ئه له ی مه سیهی گه ل ایبگو و گله ی کیج ئه وان هه مله کردن تا ئه وه ز خوه یان بکه نوه.

ژنه که وه ت:«توک مه مکم جور ئاله تونی سوزی.»

«ها؟»

«توک مه مکم جوز ئاله تونی سوزی.»

وه رجه ئیه که پوفیلکه ی تاجو له قورگ چیکا بچوه خوار و چشتیک بوشی، ژنه که جاکته که ی دا بان و سه یه ف وه ر مه مک به س سیه دریاگه که ی واز کرد.

پۆل درهاورد. پۆل قاگه زی ده و بیس نایرا. لولیان کردوو ناو مه مک بسه که ی. وه رجه ئیه که خاس مه مکه کانی درباری پۆله کان درهاورد.

مه مکه کانی گرده ناو ده سی و برده یان وه رو جیکاوه چمانی توانست بیه یتیانه پی و وه ت:«سوزیه ن سوزیه ن جور ئاله تونی» چیکا خوه ی جی واز کرد. چیکا که فته ویر نه وبه ی طب منالانه یه هه فته وه له ئیه. مودیر گه وراتر ده رسه کانیان یانی دوکتور اولون لویو له گشت دانشجوه کان تواست تا گوش بیه نه ده نگ مه رهه له ی چوار قه لب یه کور بۆچک. ئه و کوریچه وه ئه و وه ت بچوت. ئه ویچ ئاره ق کرد و نه زانست قه لب هاله کوره. ئاخری وه ده سه له رزه ده س نابان مه مک لای چه پ کوره که. بررر- بررر- بررر لرزه خون و فش فش که وه ری هه له کا چی، له ژیروه زه ربه دا له کلکه کان چیکا و پته پت خنه پی و وه کوره که وه ت، بوه خشید، بوه خشید وه لی کوره که وه پی خه نی.

توک مه مک گه ل ژنه که جور توک مه مک کوره که نه وی. ته ره ک ته ره ک، ره ق، قاوه یی تاریک و دایره که ی ده وری یه که م روشن تر بۆ. چیکا خاس سه ره نجی یان گرد. خاس ده س دالیان. له لی پرسی:«منال دیری؟»

«به لی یه سالیه»

«توک مه مکه کانت وشکه، به لام چلک نه کردگه. له شون ئیه که شیر دایه منالکه ت، باید مه مکت و زدفونی بشوری. وختی کیچ شیر ده ی بزان توک مه مکت و ئه و ده و ریه خاس چوته ناو ده م مناله که ت.»

ژنه که قه یریک سه رنج چیکای گرد. «ئیه ئه وه ل ده فه س. په نج گله منال دیرم.»

چیکا وه ت:«دایک منیچ هه ئی جوره بۆ له شون ئیه که منال شه شمی هاورد، توک مه مکه کانی ته ره که ی، خوه ی نزانست ئه را تا ئیه که یکی له ئاشناگه ل وه ت که باید چه وری بکه ی.»

فره که م دورو دا، وه لی بازی وه خت دورو دورو کیچ دا. وه لی دوروه کانی بی قه سه نه وی. هولی ئیه بویه که له ئی دوروه چو قه سه ی داشت. ئیه ئیتیاج وه پیشینه ی ئه فسانه ئی جور پیشینه ئه فسانه ئی ژنه که دیری که چیکا و ندا ته نیا منال دالکیانن و دی برا یا خویشیکی نه یرن. بیجگه ئیانه دالکی گشت وه خت دوکتور ئیگبو که تاسیل که رده ی بریتانیاس هاله خزمه تی، کافیه یه تلی فون بیه ی.

ژنه که پرسی:«دالکت چه ده ی له مه مکی؟»

«که ره ی کاکائو. زۆ خاسی وه که ی»

«راس که ی؟»

ژنه که قیه ری تماشای چیکا کرد، چما چشتیکۆ که باید هتمن بکردا. «باشد، سه نمه ی و ده مه لی.» قه ی ریک خه ریک ده سره که ی بۆ و له شونی وه ت:«هامه شون ده ته که موه، وه ی شه وه کیه وه ل یه کا چیمه بازار، نزیک ئیستگای اوتوبوسه کان بایه م زه مینی فروشی، ئه وره چشت سین فره س. شورش ده س پی کریا نه زانستم وه کوره یا چی.»

چیکا زاست له نزانیه، وه لی پرسی:«مناله که؟»

ژنه که سه ریک ته کان داو دیارۆ که م تاقه ته و ناره هه ت. چیکا وه ت:«بوه خشی.»

«مناله که م هامال! ئیه ده ت ئه ولمه. هه لیمه ناویه.» ژنه که ده س ناگریان. ئارام گریا. شانگه لی ته کان خوارد نه ئه جور گریانی که که ژنگه لی تر که چیکا ناسی ته یان که ن. جوری که قیژه و هالم که فی چویک من تامل ئی یه کی نه یرم. گیره کردن ژنه که خوسوسی بۆ، چمانی مه راسم موهمی خسته ری که هویچ کام له ئه وانه له ناوی نه وی.

دۆای گشت ئیانه، چیکا ئارزو کرد که ئه و و ندا تاکسی نه گردانو وه بازار نه چیان و ئه و شار بۆچک قه دیمی کانوه له نزیک مال میمکیان نه یه تان. هه له وا ئارزو کرد که ده ته که ی ئه و ژنه یانی هه لیمه ئه و شه وه کیان نه خوه ش، شه که ت یا ته مه ل بویا ئه و روزه نه چیمه تا بایه م فروشتن.

وه بال شه ویه که ی ئه سره کانی سری و و ه ت:«خوا هلیمه و خویشکه که ی تو هفز بکه ی.» و چۆک چیکا خاترجم نه وی که موسه ل مانگه لیچ ئه را نیشان دایین هاوده می ویشن –ئامین- فه قه ت سه ریکی ته کان دا.

ژنه که یه کاسه ی ژه نگ دریاگ له سۆک دوکانه که په یا کرد، چه ن گله تر ده فر له ده ور وری بۆ. وه ت:«شایت دوکانداره که ده مچه وی له ناوی شوردگه». وه چیکا وه ت که دوکانگه ل ئی خیاوانه چه ن مانگ وه له ئیه چۆل کریانه چۆک ده وله ت ئیلام کردو که ساختمانگه قه یر قانونی باید خه راو بکریه ن. ژنه که چی وه ره و کاسه که وه، هردک وه تاجووه سه رنج کاسه که گردن، چۆک هه مرای ئاوه لی چکیا. چیکا زۆتر بو ژه نگ قاوه یی که هه مرای له لی چکیا ژنه فت. «شورمو و لاله کردم»

 ئیه یه وه ده نگ برزتر وه ت. ئه را ئه ول دف خه نی و ره دیف دگانه کانی که فته ده یشت. دگانه ورینه کانی سیه وه بۆن. چال که فته گوناگه لی. ژنه که هه ول هه و له کی ده س و ده می له ناو کاسه که شورد و ده سره که ی له دور ملی درهاورد و نایه ی زه وی. چیکا تماشای جییگ تر کرد. وه لی زانست ژنه که رۆ وه مکه چیه سه روکو وه لی تماشای جیک نه کرد. جور ئه سر چه و ژنه که س، یه ته جره وه ی خسوسیه. ئارزو کرد تا له دوکانه که وه ده یشت نه چو. یا ئه ویچ بتوانستا نماز بخوندا یاوه خوا ئیتقاد بیاشتا و وجود خوا له ئه و فه زای دل گیر دوکانه هست بکردا. وه ویری نه هات کی ره نگ ئیمانی وه خوا کال وه بۆه جور بوخاری که نیشیه بان جامک هومام و هه تا وه ویری ناتی که وه خوی زامه ت داوت که ئی جامه که پاک بکه ی وه.

چیکا ده س هاورده مل ته زۆ کلکوانه یی که هه مرای کردیاته ی کلک، بازی وه خت کرده ی کلک نیشان و بازی وه ختیش کردی کلکه مۆته ی، تا دالکی خوه ش هال کرد. به لام ندا دی ته زۆ کلکوانه که ی خوی نه کرده ده س، یه ده فه و ئه و خه نین قایم و نه پور خوه ی وه وه تگه ته زۆ یه ماجۆن جادوگه ریه، من ناتوام، ده ستان ده رد نه که ی.

دۆاجار، بنه ماله یان پۆل دانه ئایین ئیشای ره بانی تا ده ته که یان بیمزه ره تون وه لی نه وه خاتر ئارامش روهه ندا. چیکا له باره ی نماز خوه نین فکری ئه وز که پوو وه دالکی ویشی که پول و ئایین ئیشا داین وه ویل پول خه رج کردنه و پۆل جه م کردن ئه را کلیساس. وه ختی ژنه که هیز گرد، چیکا گه ن جوری هه ست کرد که انرژی گردگه. سه سه هات فره تر له لی چی. خه یال کرد شورشیه که خه فتگه و شورش که ره کان چینه سه ریانوه. چیکا باید بچو. باید بچو وه ره و مال و بزانی که ندا و میمه کی خاسن.

چیکاو وه ت:«من باید بچم.»

هه م باز له ره نگ و رۆ دیارۆ که بی تاقه ته:«ده یشت خه ته ره»

«فکر که م دی چینه س. دی بو دۆکه ل ناژنه فم.»

ژنه که دی هۆچ نه وت. دواره نیشتوه بان سیپاله که. چیکا قه یریک سه رنجی گردو نه زانست ئه را وه لی هه ست نا اومیدی کرد. شایه ت له ژنه که ئیلتماسی دوئا داشت. له ژنه که پرسی:«مالتان له ئیروه فره دۆره؟»

«دۆره، تا ئه وره باید دو ئوتوبوس سوار بۆت.»

چیکا وه ت:«وه ل شوفوره که ی میمکما تیه م و تۆچ به یم.»

ژنه که هه ل گه ردیاوه و وه رو جیک تروه تماشا کرد. چیکا چی وه ره و وه نه دیکه که وه و وازی کرد. وه ته ماوی ژنه که بوشی نه چو، بایتوه و ئه جه له نه کی. ژنه که هۆچ نه وه ت. وه ختی خه ریکۆ له وه نه دیکه که بچوه ئه و دیو هه ست کرد که ژنه که دیری سه ره نجی گری.

خیاوان بی ده نگ بۆ.  خوه ر خه ریکۆ بنیشی و خوه ر اوا بۆ. چیکا سه ره نچی له ده رو وه ر خوی گرد. نه زانست وه ره کام لاوه بچوت. لاله کرد یه تاکسی بایت یا شانسی، یه وه ده س خوا یه وه جه مه ل و جادو.

له شونی لاله کرد ندا له ناو تاکسیه که بوتو له لی بپرسی له کام گوری بۆه س که گشتیان هول تویان بۆه. چیکا وه ئاخر خیاوان دۆمیه که  نه ره سۆ که وه ره و بازار چی، که جه سده که دی. نتوانست خاس بۆنیته ی، چی وه ره پیوه، گه رمی هه ست کرد. جه سده که باید تازه سوزیاوت. بوه که ی دل ئایم هه ل شیوان ئه و جه سدی برشیاگه جور هۆچ کام له ئه ونامه نه وی که تا ئه و وخته دیوی.

دۆاجار وه ختی چیکا و میمکی وه ناو کانوا گه ردیان و یه پاسه بانیچ له سه نده لی وه ر ماشینه کولر داره که میمکیا نیشتیو، جنازه گه لی تریچ دی که فره لیان سوزیاوی و راس خیاوانه که یا جدا کریاوین خستۆه یه ک. فه قه ت تماشای یکی له جنازه که کان کرد، رۆت و وشک و ده مه و خوار. نتوانست بزانی پیاگی که یه کوتی سوزیاوی، ئیگبوه یا هوسا، موسه لمانه یا مه سیهی. چیکا گوش دا له رادیون بی بی سی تا بزانی چه ن شورش که ریاگه و چه ن نفر کوشیانه رادیۆنه که ویشی-«یه که م ده رگیری گه ل قومی و دینی» ئه ویچ رادیونه که ده یه قه ی دیواره که و له ئیه ئی هه مکه ناره هه ته که ئی هه مکه جنازه و چه ن که له مه ته مام بوتو و چوه ریوه. وه لی ئه لان هه رارت جنازه سوزیاگه کان ئه و قوره و پی نزیکه که هه ل گردیوه و تون چو وه ره و دوکانه که وه. وه ختی وایی ژان گه نی که فیه ی ناو پای. ره سی ته دوکانه که و ئه و قه ده ی له وه نه دیکه که تا ژنه که تی وازی که ی.

چیکا نیشیه بان زه ویه که و خاس تماشای شون خۆنی که له قولیوه ری گردۆ، کرد. تا جووی، چما که سیک رپ تاماته پشانۆه قه یا.

ژنه که و تاجووه وه ت:« قولت، خۆن ها قه ی.»

یه گوشه له ده سره که ی وه ئاو کاسه ده س شوریه که تر کرد و زامه که ی قول چیکی پاک کرد. له شونی ده سره که ی به سابان زامه که وه و بان گولمه ساق قولی وه به سایه ی. چیکا وه ت:«ته شه کور»

«ناتوای بچیمه ده س شوری؟»

«ده س شوری؟ نه.»

ژنه که وه ت:«ئه و کانتینره دیته ها ئه وره ئه را موسته را له لی ئیستفاده که یم» چیکا چیوه رو یه کی له کانتینره کان که له دۆای دوکانه که بۆ، بلافاصله پر لۆت چیکا بۆ له بو ئاو چلکن و ژه نگ دریاگ، ئه ویچ دلی هه ل شیویا. چه و گه لی به سا.

ژنه که له دۆای وه وه ت:«آخ بوه خشیت، زکم ژان که ی، ئیمرو چه ئیتفاق گه لی که فی.» له شونی ژنه که وه نه دیکه که واز کرد و کانتینره که نا دیشتوه و ده سی له ناو کاسه که شورد. هاتوه و بی ده نگ له لای چیکا دانیشت. له شونی قه یری له دوروه ده نگ خه راویک هات، چیکا نزانست چه ویشن. وه ختی ژنه که دریژ کیشا که ف دوکانه که، له که مه ری وه ره و بان له بان سیپاله که بۆ و ئه و دۆیای گیانی له بانی نه وی، ئه و مه وقع ناو دوکانه که خاس تاریک بۆ.

دویاجار چیکا له ناو گاردیه ن خوه نی «موسه لمانگه ل هوسا زوان مورته جه بر ئله ی قه یر موسه لمانگه ل فره خه راو کردن.»

وه له وه سه ت خه م و خوسه یا وسی و که فیه ویر ئیه که مه مک ژنه که ماینه کرد و ئارامش یه ژن وه چه و خوی دیی که هوساو موسه لمان بۆ

چیکا ئه و شه وه خه و نه که فته پیا. وه نه دیکه که سفت به سیاوی؛ هوا خه فه بۆ، توز هه س و دان قه وی قه وی پر لۆتی بۆوه خه ریک تماشای یه جه سه ی سیه وه بۆگ بۆ که له ئه و دیو وه نه دیکه که وه وه شیوه یه هاله قونه رو دا و جور یه نه فه ر شاکی ئیشاره کرده چیکا. ئاخری ده نگ ژنه که ژنه فت که هه لساو چی وه نه دیکه که واز کرد تا هه وای تازه ی ئه ول سو بایه ناو. ژنه که وله ئیه که له وه نه دیکه که وه بچوه دیشت، قه یری وسا. چیکا ده نگ پای که سگه لیک له وره ره ی بۆن ژنه فت. ده نگی کیچ له ژنه که وه هات، ده نگی برزتر وه بۆ، وه زوان هوسایی بؤ و چیکا هالی نه وی چه وه ت.

ژنه که هه ل گردیاوه ناو دوکانه که و وه ت:«خه ته ر له سه رمان چی، سایو خاروبارفروشی هاتگه دوکانه که ی بۆنی. چیته هه ر کو پولیسه و گاز ئه سر هاوه ر سه ربازیک دیری تی. وه رجه ئیه که هه مله بکه یه که سی، من چم.» چیکا له سه ر خوی وساو و کیش خوه ی هاورد؛ سه ر زرانی گه لی گل کرد. که فته سه ری تا مال میمکی وه پا بچوت چۆک تاکسیک له ناو خیاوان نه وی، فه قه ت جیپ ئه رتشی و ماشین گه ل کت کونه ی شاره بانی بۆ. میمکی په یا که یو و ئه ویچ و یه لیوان ئاووه له ئی وتاق چوه ئه و وتان وه زوان ئیبگووه هه ویشی:«ئه را وه تۆی ندا وه تم باین؟ ئه را مناله کانم ئی جوره من گول ده ن؟»

چیکایچ شانگه ل میمکی گری و به ی ته ی وه رو ته خت خاوه که ی. ئه لان چیکا ده سره که له قولی واکرد، ته کانه ی، چما تواست له که خۆنه که له قه ی لاچو، و دایه ی ده س ژنه که وه.

«ده سه ت خوه شو»

ژنه که سیپاله که ی به سا ده ور که مه ری و وه ت:«قولت خاس خاس بشور، خوا خویشکه که ت و ئه شره ته که ت نه کوشی.»

چیکایچ وه ت:«خوا ئه شره ته که ی تو و منالکه تو و هلیمه نه کوشی.»

دۆیاجار که بچوت وه ره و مال، یه کوچک وه خۆنوه بۆگ هه گری و جور یه یادگاری گه ن و خه راو بگریه سینگوه. و هه ر ئه و وقه که کوچکه که ها سینگیوه یه ئان فکر به که ی که دی هه ریز ندا نا وینیتوه و دی خویشکه که ی له ده س چیه! وه لی ئه لان رۆ کرده ژنه که و وه ت:«ئی ده سرته ده ی ته من؟ مومکنه قولم دواره بکه فیه خۆن». ژنه که قه یری سه ره نچ چیکا گرد، چمالی نه زانست چه ویشی؛ له شونی سه ریر یکی ته کان دا شایه ت ئی خوسه له ره نگ و رۆ دیاره، خوسه چه ن سال تره وه لی وه رجه ئیه که ده سره که بیه یه ده س چیکاوه و هه ل بگردیوه تا له وه نه دیکه کوه بچوه دیشت، یه موزه خه نین کرد.