ترجمه شعر Aporia

Aporia

Not little by little,

as concerto strings
or doctrines like

to disappear,

leaving time
to think. No—skin

pulled taut around

jaw and fierce cheek,
seen from the side

in the sea of the bed:

none now
that was her is there.

Anniversary

Fireflies, a few peonies
after rain, the same week

faint as one another
as again they start

from the shyness of near dark
still needing it, to be seen

Nate Klug

آپورا

نه اندک اندک،

چون ردیف موسیقی

یا گفته ها که میل

به زوال دارند،

وقت تلف کردن به

اندیشیدن.

نه-پوست کشیده محکم

گرد چانه و سخت بر گونه،

نمایان از کنار اندر دریای

بستر خواب

اینک نه که اوست آنجا.

سالگرد

کرم های شب تاب، چندی گل صد تومانی

پس از باران، همان هفته باز بی رونق تر از

آن هفته که از کم رویی تیرگی نزدیک آغاز

کردند و هنوز محتاج آنند که به دیده آیند.

شاعر: نیت لاگ

ترجمه شعر Sharing a Painting

Sharing a Painting

Piero della Francesca’s Madonna and Child with Two Angels

For half an hour we had the painting
mostly to ourselves,
and the longer we stood there
taking it in together,
the more the people drifting
around us seemed to disappear.

We spoke quietly
when we spoke at all,
as though trying not to discomfort
the mother and child, though they
seemed imperturbable,
inhabiting a world apart,

along with the two angels
who stood behind them on either side,
vigilant, looking in different
directions, like (I said)
celestial secret service agents.

The one in the blue robe, head globed

as though in a space helmet,
fixed us in his gaze and seemed
to be guarding a back room
that you said looked inviting,
illuminated by a slanting beam
of tangible sunlight.

I couldn’t help remarking
that the basket of gauze cloth
behind the other angel
looked like a pie topped with meringue
placed on an upper shelf to cool,
beyond the reach of mortals.

We marveled at the tenderness
of Mary’s delicate fingers
cradling the feet of the child,
who appeared to weigh
several pounds less
than if he’d been part of our world.

He shared his mother’s
pensive serenity,
had the face of an old man
he would never live to be,
and wore a coral pendant
like a branching artery.

He held his right hand up
as if to call for silence.
But we were done with talking.
It was just the two of us
and the four of them
in that unearthly stillness.

 For Eric Karpeles

Jeffrey Harrison

مشاهده ی عکسی به اتفاق هم

مادونای پیرو دلا فرانسسکا و کودک با دو فرشته

نیم ساعتی نقاشی پیش مان بود

و هر چه زیادت آنجا ایستادیم و به اتفاق

 نگاهش همی کردیم، زیادت مردمان

حول مان گرد آمدندی و به نظر ناپدید گشتند.

هرگاه سخن گفتیم آهسته و آرام گفتیم

زانکه دل نه بر آن داشتیم مادر و بچه

را مزاحم شویم، هر چند آنان را غمی

نبود گویی در دنیایی دگر بودند

با دو فریشته چون حافظان

 معمای آسمانی که در قفاشان ایستاده

مراقب و نگاه به هر جانب

آن که جامه آبی داشت و کله ی گرد و گویی

کلاه فضایی به سر، خیره به ما بود

و انگار دربان اتاق پشتی، گفتی به نگاه

دعوتمان بکرد، هیئتش به پرتو نور اریب

 و ملموس آفتاب نمایان بود

اشارت نکردن نتوانم سبد جامه های

 توری در قفای فریشته ی دگر را که

 همچون کلوچه ای مزین به میوه بر

 قفسی دور از دست انسان فراز

 کرده اند تا سرد گردد.

انگشت تحیر به دندان شگفتی گرفتیم

از شفقت انگشتان ظریف مریم که

پای کودک را نوازش همی کرد که

گر تعلق به دنیای ما داشت بسی سبک وزن تر بودی. 

آرامش محزون مادر را شریک گشت،

رخسار پیرمردی داشت که دل بر

زندگانی نداشت و آویزه ای مرجانی

همچون شریانی منشعب به گردن آویخته.

دست راست فراز کرده گویی به نشان دعوت به سکوت.

ولیکن ما گرم صحبت خویش بودیم.

تنها دو تن ما چهارتن ایشان

در سکوت و سکون فرا زمینی بود.

تقدیم به اریک کارپلس

the boy detective loses love

the boy detective loses love

there should be a word for how the world turns
to amber resin with a long dead wasp gasping
inside when somebody leaves you. the boy tries
to catalogue each betrayal, rage shouting
up through his skin. this way he could understand.
marker on the wall, lipstick on the mirror, ink
spreading its arms across every page in his notebook.
each letter becomes a name, each name a shadow
walking away. this is stasis. this is a fish split
open and thrashing on a dock beneath a sky
with no stars. this is how all the light gets
swallowed. how we store our sorrow in clear
glass jars that tint the winter's light and keep
us warm through the coldest months.

Sam Sax

پسرک کاراگاه عشق می بازد

قطع یقین حکمتی است اندر

که آن گاه کسی تو را ترک گوید

جهان در هیئت صمغی کهربایی پدید آید

که اندر آن زنبوری کله درشت

نفس نفس همی زند.

پسرک را سعی بر آنست سیاهه کند

جمله خیانت و طیغان که تراود ز پوستش.

این گونه تواند فهمیدن.

ماژیک بر دیوار و ماتیک بر آینه

و جوهر گشاید بال بر صفحات دفتر یادداشتش.

هر حرف نامی گردد و هر نام سایه ای رهگذر.

این سکون است.

این یک ماهی ست دل آب شکافد

و خویش بر عرشه ای به زیر آسمان بی ستاره کوبد.

این گونه است جمله نور بلعیده شود.

این گونه است غم خویش به بطریهای شیشه ای شفاف

که آفتاب زمستان رنگین کند

و به ایام سرد گرممان نگه دارد، ذخیره همی کنیم.

شاعر: سام ساکس

مترجم: غلام مرادی

This, Too, Shall Be a Place of Gathering

This, Too, Shall Be a Place of Gathering

 
Then one day we will find ourselves
standing near a river

 the sound of purling water
reminding us of our first incitements.

 Yellow leaves will wreath us
like small vanishing suns.

A crowd on the far bank
will gather, their scarves furled,

 their hats pulled tightly on,
waiting to return to their own entanglements.

 There will be no flourishes, no twittering birds
or wind thrumming in the reeds.

 At the edge of the woods
we will stand as shyly

 as animals about to enter
their last astonishment.

 Someone will be speaking of love
and the words will be falling

 like seed-shells into the river
and in different tongues.

And the river will be moving
with no memory of our bodies

 or how often we knelt by its side
with open mouths.

این جا نیز بایستی مکانی از برای گرد هم آمدن باشد
سپس روزی ما خواهیم یافت خویش

 ایستاده بر لب رودخانه ای
آواز آب خروشان اندازد ما را

به یاد هیجانات نخستین.
برگ های زرد چون خورشیدان

 کوچک در حال غروب گرد ما پیچند
جمعی گرد خواهند آمدن بر ساحل

 دوردست، شالهاشان همی پیچند،
کلاه هاشان تنگ به سر کشند،

در انتظار بازگشت به گرفتاریهای

 خویش اند
نه جلوه ای خواهد بود، نه مرغ

 آوازه خوانی یا بادی که در نیزار بدمد
بر حاشیه ی جنگل همی مانیم

بیمناک چون حیوانی

که مترصد درآمدن به سرگشتگی

 پسین خویش است
کسی دم از عشق خواهد زدن

 و واژه ها فروریزند

 چون دانه ی صدف به رودخانه

و به زفانان گونه گون
و رودخانه همی رود بی آن که

 یادی کند از اجساد ما
و چند ما با دهانان با بر لبش زانو زدیم

مدیریت نیروی انسانی

به سازمان اندر سه بهر مردمان اند

اول آن کسان که بخواهند و بدانند

آنان عنان از دست مدیران بستانند

دوم آن کسان که نخواهند و ندانند

چنین کسان نباید در سازمان بمانند

سوم آن کسان که بخواهند و ندانند

آنان را باید از ناآگاهی برهانند

چهارم آن کسان که نخواهند و بدانند

آنان را باید از سد بی رغبتی بجهانند.

ترجمه شعر Glorious Particles in the Atmosphere Aflame

Glorious Particles in the Atmosphere Aflame

My dog loves being airborne.

She leaps over the coffee table onto the couch.

Never will we be sealed in the necropolis again.

Leaps when she infers a biscuit.

A walk. A piece of crystal broken off
from the original idea of light.

Then she gets introspective and lies on the rug.

We're surrounded by books and in each a poet
holds the sun in some sort of basket
then his or her skull starts to glow.

One more minaret to the mind.

When my dog misses her puppies,
she gets the walrus from the toy box
and finishes ripping its white fluffy guts out.

Look, she says, snow. Even my dog
is more creative than me
although I make a wicked margarita.

The secret is capsicum.

The secret is drinking from a test tube.

Something's just exploded in outer space
but don't worry, by the time it reaches us
we'll long be ash by other means.

Dean Young

کارهای بزرگ در فضای مشتعل

سگ مرا عشق آن است که هوابرد شود.
بر فراز میز قهوه خوری بر تختخواب همی جهد.
دگر هرگز اندر شهر اموات نه گیر خواهیم کردن.
آن گاه که بسکویتی بیند همی جهد.
تفرجی. پاره ای کریستال فرو افتاده از اندیشه ناب نور.
سپس خویشتن نگری همی کند و خود بر قالیچه وانهد
ما را کتابی چند محیط اند و اندر هر یک چکامه سرایی

آفتاب را در نوعی سبد نگاه همی دارد

و بعد برافروختن همی گیرد.
مناره ای دگر به ذهن.
آن گاه که سگم دل تنگ توله ها شود،

شیرماهی از میان اسباب بازی همی گیرد

و دل و روده ی پفی و سپیدش بدر آرد و پاره کند.

گوید بنگر، برف است. حتی سگم

خلاق تر از من است هر چند فتیله مروارید ساختن توانم.
معما فلفل قرمز است.

معما نوشیدن از لوله آزمایش است.

بیرون چیزی محترق گشته

ولیکن تو دل مشغول مدار، تا ما را در رسد

از پیش به چیزی دگر خاکستر گشته ایم.

شاعر: دین یونگ

مترجم: غلام مرادی

ترجمه شعر Lies

Lies

It’s a kindness, sometimes,
how you’d like to say one thing
but choose another, that “luscious roast,”
for instance, you could wear home as a shoe,
the “lovely dress” that reminds you
of a tent flap in a storm.

Yes, you say, it’s a dazzling page-turner,
thinking where did the language go to die?

Such are the diplomatic swerves
one takes for friends and family, not to mention
one’s beloved, and how lovely to offer them
a dollop of cream instead of the gall.

Of course, some lies are better left unsaid,
their footings crumbling to powder
even before the house is built

but some are so artfully conceived
you almost wish you were the object
of their attentions, many thanks
for your intricate efforts!

The world is your oyster your fortune says
with a sleight and a wink
and even you seem willing to be huckstered in,
looking for the sweetness in the salt,
and maybe the hidden pearl.

And isn’t it too easy to admire the truth
stretching always like a clear expanse
without obstruction or change?

Nothing in its field to cast a shadow
or bend the light in a hundred ways.

Nothing of the lie circling toward you now
with a straight face and the faintest smile
as if to say here is the world, truth be told,
and here it is again, all tangle and curve.

Gregory Djanikian

احادیث کذب

بر کس نه روشن است که از چه دل

 بر گفتن حدیثی داری و حدیثی دگر گزینی،

 آن کباب لذیذ  به مثال،

 توانی پوشیدن منزل چون کفش،

پوششی دل انگیز که تو را یاد ضربه های خیمه در باد آرد.

آری در این اندیشه که کجا رود زفان که بمیرد،

گویید ورق زنی جالب باشد،

چنین طفره های سیاسی اند که آدمی دوستان

 و خانواده را پیشکش کند،

تا حاجت به اشارت معشوق نباشد،

 و چه نوشین که ایشان را نوش داد نه زهر. 

البت سخنان ناصوابی چند گفتن نشاید،

 پایه هاشان حتی پیش از آن که خانه را سازند

تباه گردند ولیکن چندی را چنان ماهرانه سازند

 که شاید تو نیز دل بر آن داری قهرمان قصه شان باشی،

 سپاس فراوان از کوشش های بی دریغتان!

طالعتان به چشمکی و شیطنتی همی گوید شما

 را دنیا صدف است

 و حتی دل بر آن داری دوره گردی باشی

 در طلب حلاوت از نمک و شاید مروارید پنهان.

آیا بسی سهل تر نه آن است که حقیقت که

 چون پهنه ای آشکار  بی منع و تغیّر همی گسترد،

 آفرین کرد؟

اندر کشتزارش نه هیچ است که سایه ای فکند یا به صد ره نور شکند.

هیچ از کذب نیاید جانب تو اینک رو در رو

 و تبسمی کم رنگ گویی گوید این جا عالم است،

 راست باید گفتن، باز این جا جهان است،

جمله در هم و پیچیده.

سروده ی: گریگوری دجانیکیان

ترجمه ی: غلام مرادی

ترجمه شعر Elm Street

Elm Street

I am so happy to see the man who lives in the house on the corner
       sit on the porch with a guitar on his knee, one arm draped
            loosely, as if he patiently scans a vast repertoire, choosing

which song to play, or as if he has stopped mid-song
       to tighten a string, then decided to listen to Elm Street
            and compose a new song, notes his fingers will find and follow,

for Elm Street is a steep hill that draws skateboarders like a magnet,
       that makes drivers roll down the truck window and stick an elbow out.
            Elm Street has been here since before it had a name, dirt path

from hilltop to river. I am happy if the man is new to the guitar, pauses
       in the middle of the only song he knows, because he has lost his place
            or lost touch with the touch he has learned to imitate, late nights

in his attic-room rental, this middle-aged man who works second shift,
       home now for the night, which he will fill, perhaps, with song,
            or with stray notes that make song of the silence between them,

for sometimes song is beyond our reach, as found the art student
       who dutifully copied masterpieces until he saw his true gift: forgery.
            For a brief time, he built a life on copying Matisse,

for his simple line, unable to see that the line halted when the painter paused
       to look at his model. The line resumed with hesitance, a quaver
            the forger never could replicate, conceding,

I mastered his line, it was his pause I could not master—finally having seen
       that to see the model is to quaver in her presence, is to carry forward
            what little you can balance on the tip of the brush.

Silence, big silence that surrounds us, some of us dare to hear you.
       Tonight, I am happy it is the man on the corner, instead of me,
            who sits in your presence, and readies himself to play.

Suzanne Cleary

خیابان علم

بسی خرسندم که بینم مردی بر ایوانی اندر کاشانه ای

 به کناری جلوس کرده با گیتاری بر زانو، دستی

 بی قید بسته به دستمالی، گویی شکیبانه افزانه ای

 عظیم مداقه همی کند،

که کدامین ترانه بنوازد، یا گویی میان آهنگی

 بازایستاده که تارهای سازش تنگ کند،

 بعد دل بر آن داد که به خیابان علم جان

 گوش فرا دهد و ترانه ای نو در اندازد،

نت ها را انگشتان یابند و به قفا روند،

زانکه خیابان علم سراشیبی ست

 که چون آهنربایی اکسیت بوردها

 به خویش گیرد، که شوفرها از

شیشه ی کامیون برون اندازد آرنج بیرون کنند.

خیابان علم پیش از آنکه نامی بدارد این جا بوده

از کوه تا به رود همه گل و شل.

خرسندم اگر آن مرد گیتار را آشنایی نو باشد،

اندر میان تنها ترانه ای که می داند درنگ کند،

زانکه مقامش گم کرده یا گم کرده پرماس با

 پرماسی که آموخته تقلید آموخته. 

شبها تا دیر وقت اندر آن اتاق زیر شیروانی،

 این مرد میانسال که به شیفت دوم به کار است،

همی ماند که شاید پر کند خانه به ترانه یا نت ها

 که آهنگ سکوت درمیانشان تولد آید.

زانکه گاهی ترانه اندر ورای دست ماست

 آنگونه که تلمیذ با گماشت شناسی شاهکارها

 تقلید کند و هنر یابد تا آنکه دریابد هدیه

حقیقی خویش: جعل.

اندک زمانی، به تقلید ماتیس کفاف

 به دست همی آورد،

برای خط ساده اش، نیارست بیند که آن خط

 درنگ کرد آنگاه که نقاش در نگاه به مدل

 وی درنگ کرد. خط را متردد از سر گرفت،

صدایی که جعال هرگز نیارد تقلید کردن، تصدیق کرد،

این خط آموختم، درنگش بود که نیاموختم-

آخرالامر نتیجه حاصل آمد که دیدن مدل

 یعنی آواز دادن در حضورش، یعنی عرضه ی

 هر آنچه بر نوک بروش تعادل توان کردن 

سکوت، سکوت سختی که ما را محیط گشت،

 ما عده ای جرئت گوش دادن شما را یافتیم.

 امشب، خرسندم که

آن مرد است که در آن گوشه جلوس کرده نه من،

 او که در حضورتان است و مهیای نوازندگی ست.

شاعر: سوزانه کلیری

مترجم: غلام مرادی

ترجمه شعر Instructions for Modern Graffiti

Instructions for Modern Graffiti

Dropping bombs has lost  
its thrill. The city's cleaned up and
carried you out, wiped down

its blemished memory. Done
climbing walls, you'll travel
underground. Wear an orange vest

so you don't get caught.
You won't be spared
these visions. Rats scatter. Trash fire.

Heartspray, stain the halls.

In the morning, your life
skips by, too fast

to know. You will be erased
before long: fresh paint,
an empty plate.

Your eyes stung

by the natural light.
Whether or not
you exist, you did

exist. When questioned, you'll stick
to the story: alive without permission,
rusting away in the sun.

Camille Rankine

تعلیماتی چند در نسق نو تحریر بر دیواران

دگر نیست ز بمب هراسی. 
پاک گردیده شهر و مبری ز وجودتان،

برده ز یاد ویرانی ها  
گشته دیوارها رفیع و سفرها کنند به زیر زمین
بپوش کمربندی نارنجی که نگردی گرفتار
دیده از این مناظر پوشیده نتوانی کرد
رژه موشها. بوته های آتش.

پاشش خون دلها دیوارها رنگین کند به صبح،

عمر در گذرد، زودتر از آن که خیال کنی
نیست گردی زود: رنگی تازه، بشقابی تهی.

دیدگانت گزیده به نور طبیعت چه بوده یا نبوده ای
روز محشر، قصه ات این است: زیستی بی اجازه،

زیر آفتاب پوسیدی.

شاعر: کامیل رانکین

مترجم: غلام مرادی

[e-mail].

ترجمه شعر Never said

Never said

the fawns had leapt the fence
into the mountain lion's maw
or that the falcon arrowed past,
a vole pierced in its talons,
releasing the most wrenching
cry. I said I cared for you
and had for a long time. Not
that the shoulder of the wolf
was broken when she fell
from the ravine and her pack
began to shy away. That the sundew
had caught the damselfly
in its sticky pearls and it was
lose a leg or die. I simply said
in slanting evening light
I'd like to have a child.

Melissa Stein

ناگفته

جهیدند گوزنها از حصار به شکم شیر کوهی

یا قوش که همچو برق و باد گذشت،

موشی در تله ی چنگالش به دام آمد،

زوزه ای سخت تیز برآورد.

گفتم غم تو دارم و

این غمگساری دیر پاید.

نه به این سبب که گرگ، آن گاه که

ز صف گرگان پیچید و گله اش رمید،

شانه اش شکست. که  ونوس

سنجاقکی به صدف چسبناک به چنگ

آورده و آن ناگزیر از مرگ یا از کف رفتن یک پای.

به زیر پرتو نور اریب آفتاب غروب راحت گفتم:

مرا داشتن فرزندی آرزوست.

شاعر: ملیسا استین

مترجم: غلام مرادی

ترجمه شعر We Speak of Forget-Me-Nots

We Speak of Forget-Me-Nots

I see you do not want things to continue
This way
In this particular case
We speak of forget-me-nots
A flower about which we understand
Nothing

Alberto de Lacerda

سخن از گل «فراموشم مکن» است

می نگرم کارها نه بر وفق مرادست

اندر این وضع خاص

سخن از گل «فراموشم مکن» است

گلی که در بابش ندانیم هیچ

شاعر: آلبرتو دلاسردا

مترجم غلام مرادی

ترجمه شعر In-law

In-law

The cries of the killdeer agitate
like demons delicate and ruthless,
the bird ten steps ahead in harsh light,
the wheat soft and green,
thoughtless heads at the mercy of the wind.
A pheasant hunkers down in dust,
its splendor tucked tight, muted
by land squared off and measured.
The family is almighty, the yellow day cold.
I am outside, tended by wind I hate.
What world is this?
The sun so strange and everywhere.

Tara Bray

خویشاوند سببی

ناله ی مرغ باران چون دیو

برآشفته ظریف و بیباک،

به زیر آفتاب سوزان بگرفت

ده گام به پیش مرغ،

گندم نرم و سبز،

سرها فارق از اندیشه

به لطف باد.

مرغ بهشتی اندر گرد و غبار،

بایستاد بر پنجه ی پای،

شکوهش بال بسته،

زمین چهار گوش و پیمانه گشته

لالش کرده.

خاندان قادر مطلق، روز زرد

سرد، بیرونم در بادی که سخت

متنفرم.

این چه جهانی ست؟

این خورشید عجیب است و همه جا.

سروده: تارا برای

ترجمه غلام مرادی

ترجمه شعر Leisure

Leisure

The darkness takes refuge beneath our bed again, and it doesn't matter that the sun has risen a minute sooner than it did the day before. We have curated warmth merely by lying here, and we take turns hitting the snooze button. The dog has not complained. The birds will not die down. We wait for the eggs to cook themselves.

Charles Rafferty

تن آسایی

تیرگی باز به زیر بسترهایم پناه جوید، خیالی نیست که آفتاب دمی پیش تر از روز پیش سر ز بالین برداشته. تنها به خوابیدن اندر این موضع جا گرم کرده ایم و غلتی خوریم و دکمه چرت ساعت شماطه دار زنیم. سگ را شکوه ای نیست. مرغان رو به زوال ننهند. تخم ها را می گذاریم خود بپزند.

سروده: چارلز رافرتی

ترجمه: غلام مرادی

ترجمه شعر Memorial

Memorial

Today on the 17th fairway I stepped over
the gutted, dried out corpse,
not quite the length of my arm once,
now more papery shell than any
fish, and yet moccasin still.

The triangular head had been halved,
a six-iron maybe, swung without thought.

Twisting tongue gone into this grass
making for the pond maybe,
that was gone too, the way words go
when we open our mouth
and try to remember what we have done.

So little of it all really matters.

Sunlight poured down its free admiration,
a scale here and there gleamed
as if a nerve had been touched again,
so we stood off even as we bent our backs
to understand more.

You know, don't
you, our brains were saying, they will bite
you even when they are dead? But
look how there was an eye, a beauty.

Braided and subtle was what covered
this rippling, this surge to go over
to the side it couldn't see,
turning as the planet does, slow, sure.

Instant by instant it must have
blinked, tasted, filled itself with knowing
it would have to kill some things
to get where the future would be better.

Sometimes it would lie in the grass,
rain falling with its voice of approval,
but always the thump and rumble.
Until the dark, and then endless sun
its body would hold like a scaled straw.

Dave Smith

یادگار

امروز اندر گذرگاه هفدهم بر جسدی پلاسیده و  دل و

روده برون شده  گذشتم، نه به درازای طول دستم بود، کنون پولک

کاغذی افزون تر از پولک ماهی و کنون مار زهردار آرام و بی حرکت.

کله مثلث مانند نیمه گشته، شاید توان گفت کله ی چوب چوگان،

تاب می خورد بی ملاحظه.

با زبان پیچان و تابان به علف ها در شد، شاید به

جانب تالاب شد، همان راهی شد که سخن ها رفت،

آن گاه دهان ها باز نمودیم و سعی بر یاد آوردن کرده هامان

داشتیم.
دل مشغولی نشایید.
نور آفتاب تحسین مجانی اش فرو همی ریخت،

همه جا پولک همی درخشید

گویی باز عصبی پرماسیده گشت.

همی دانی، نه همی دانی، مغزهامان گویند،

نیش زنند حتی آن گاه که مرده باشند؟
آن چه این موج پدیدار کرد جهشی تیز و نافذ بود،

این موج متلاطم جایی رود که مار نتواند دیدن،

همی چرخد به مثال چرخش ستاره، آرام و موثق.
دم به دم باید به خویش چشمک زده و مزه مزه کرده

و دانسته که باید چیزهایی همی کُشد تا با جایی رسد

که آینده اش بهتر بوَد.

گاهی به زیر علف ها همی خوابد،

باران ریزش همی گیرد با آواز موافق،

ولکن هماره شلوغ و پر هیاهو.

تا شب و بعد تا روز روشن بی انتها

بدنش بماند همچون بوریای پولک دار

سروده ی: دیو اسمیث

ترجمه: غلام مرادی

ترجمه شعر Cairbre & Bres the Beautiful

Cairbre & Bres the Beautiful

for Delores

She'd had a long day, was sick
of the figures and the phone calls.
Tell me a story, she said.

"Bres the Beautiful,"
          I said, "taxed them into poverty, into
misery. Nobles chopped wood, built stone walls.
                    Aristocratic hands blistered and calloused.
A cold rain lashed Tara. The poets refused to sing."

"I need a drink," she said and I got her one.

"Cairbre stared at three dry cakes
          on a cracked plate. In verse he
cursed the king. The chieftans
                    and their artisans shaped Nuada
a new arm, silver, joint to joint, sinew to sinew,
          with charred rushes to heal the old wound."
                                  She rubbed her knee,
          the one she had fallen on at the beach.
"Thus," I said, "the land was made whole again.
                    Bres the Beautiful took fright, fled.

And then, guess what?" ''And then," she said,
                    yawning, "the poets sang."

Ron Smith

کایربره و برس زیبا

تقدیم به دلورِس

او را روزی دراز و ملالت بار برگذشت،

آزرده ز مردمان و تماسهاشان.

گفت: «از برایم قصه ای گوی.»

گفتم: «برس زیبا به خراج نشاند

ایشان به خاک سیه فقر و فلاکت.

نجیب زادگان جنگلان ببریدند و

باروها ز سنگ بنا بساختند.

دستان اشرافیان تاول بزد و

پینه ببست. بارانی سرد شلاق

بر قفای تارا نواخت. چکامه سرایان

 ز سرودن باز استادند.»

گفت: «مرا جرعه ای حاجت است.»

حاجت اجابت کردم.

«کایربره به سه کیک خشکیده بر

بشقابی ترکیده خیره ماند. شاه را

به نفرین های شعرگونه منعم ساخت.

سر قبایل و افزارمندهاشان نوادا را

بازویی نو ساختند، سیمین، بند به بند،

رگ به رگ ز نی بوریای سوخته تا زخم

پیشین را مرهمی باشد.»

زانوش بسود، هر آن زانو که به آن بر

ساحل افتاد.

گفتم: «چنین بود که باری دگر زمین

یگانه بشد. برس زیبا بهراسید و گریخت.

و حال به گمان تو باقی چه شد؟»

دهن دره کرد و گفت: «چکامه سرایان

سرودن آغازیدند.»

سروده: رون اسمیث

مترجم: غلام مرادی

ترجمه ی Confession

Confession

When you aren't sure what to write about, write about
         something you can't tell your mother.
                        —James Allen Hall

I stopped calling because you didn't
always seem glad to hear from me.
Last week, my dog got more medical care
than I did during my entire childhood,
and he wasn't even sick. I don't talk
to my brother because he's an angry drunk.
When I was a teenager, I lied a lot
more often than I got caught. I hardly ever
wash my sheets or save the greeting cards
you send for Halloween or Groundhog Day.
Your coffee makes my stomach hurt.
I have friends whose advice I actually follow.
I can never tell that you've lost weight,
don't always trust you'll take my side.
When you say you're worried about me,
I feel like I've done something wrong.
I knew I was moving to Wisconsin
for months before I told you. Because
I'll never be ready to live without you,
I have to practice while you're still alive.

Carrie Shipers

اقرار

جیمز آلن هال:

«آن گاه که نه واثقی که دل بر نبشتن چه داری،

بنبیس هر آن چه را که نیارایی به ماردت گفتن»

از آواز دادنت باز ایستادم زانکه تو هماره

نه بر آن حال خوشی که مرا ندای بشنفی.

هفته ی پیش سگم بی آنکه ناخوش باشد

زیادت از ایام کودکی خویش مداوا برد.

مرا با برادرم حدیثی به میان نیست

زانکه وی مخمور و غضبناک است.

چون نوجوان ببودم سخت دروغ بگفتم.

اندک کّرتی جامه ها بشستم

و کارت پستالهای روز گراندهاگ و

عید هالووین تو را صیانت بکردم.

قهوه ی تو دل مرا زیان و ضرر فراوان است.

رفقایی دارم که پندم دهند و من بپذیرم

هرگز نیارایم که گویم نحیف گشته ای،

و نه بر آن ایمانم که مرا متفقی.

آن گاه که گویی مرا دل مشغولی،

چنان اندیشم که خطایی کرده ام.

ماهها پیش از آن که بگویمت،

اندیشه سفر به ویسکانسین اندر سرم بود.

زانکه نه برآن راستم که بی تو بزیم

ولکن مادام که تو زنده ای

ممارست کنم.

سروده ی: کاری شیپرس

ترجمه ی: غلام مرادی

ترجمه شعر Bedouin of the London Evening

Bedouin of the London Evening

Ten years in your cafés and your bedrooms
Great city, filled with wind and dust!

Bedouin of the London evening,
On the way to a restaurant my youth was lost.

And like a medium who falls into a trance
So deep, she can be scratched to death
By her Familiar—at its leisure!
I have lain rotting in a dressing-gown
While being savaged (horribly) by wasted youth.

I have been young too long, and in a dressing-gown
My private modern life has gone to waste.

Rosemary Tonks

بادیه نشین شبهای لندن

ده سال اندر سرای و کافه هایت

ای کلان شهر، مالامال غبار و باد!

بادیه نشین شبهای لنددن،

از دست بشد روزگاز شبابم

به زیان اندر ره رستورانی.

و همچون ناخوشی فرو شده به

خلسه ای عظیم، اندر تن آسایی

به چنگ آشنایی تا مرگ تواند خاریدن!

فتاده به بستر اندر جامه ی خواب پوسم

آن گاه که اندیشه ی شباب رفته

سخت دیوانه ام کند.

شبابم دیر پایید و در جامه خوابی

عمر متمدن خویش به باد شد.

سروده ی: روزماری تونکس

ترجمه ی: غلام مرادی

ترجمه شعر This Being Still

This Being Still

i.

With the dog's head on my foot, asleep,
it seems wrong to move.

She is getting old, doddery,
walks into doors and stumbles off kerbs,
feels her way by the edge of my voice.

I have brought her to an island
of cropped light and few words,
her silence just as diffuse as my own.

She keeps close into me.

It is a small gift to the world,
I reckon, this our being still.

ii.

In no time, at the clatter of a winter bird
or my book falling or the heat kicking in,

she will rise to the surface
of the last of day

and I will meet her milky gaze
to wonder what I wanted

to begin with.

Vona Groarke

این سکوت

پایم را تکانیدن نه صواب است

زانکه سگی سر بر بالین پایم نهاده و خواب است

سنه ها پشت سر نهاده و تن داده به لرزه

به درگاه ها چون می شود در

تلوتلو خورد ز سنگینی سر

گیرد دست صدای مرا و

گذرگاه یابد و گیرد به بر

آورده ام وی را به جزیره ای

از نور برچیده و چند واژه

سکوتش افشانده تر از سکوت خودم

تنگاتنگم نشسته

اندیشم صلتی است تقدیم به عالم

این سکوت ما.

هیچ گاه از صدای پرنده ای زمستانی

یا افتادن کتابی یا خزش گرما به درون

به سطح پایان روز بر نمی آید

و من دیده بر نگاه شیری اش می دوزم

تا بینم از کجا می خواستم بیاغازم.

شاعر: ونا گرورک

مترجم غلام مرادی

ترجمه شعر Inheritance

Inheritance

I'll fashion a rope. I'll make me teeth
to catch the rope, I'll make me a tongue.

I'll weave a rope of single strands
of streetlight, moonlight, light

of any kind that's yellow and opaque
and falls across the pillow like hair.

I'll fashion a rope and hang it up
like tinsel in my bare, white room.

I'll make me fingers like bobbins
to spool my blood. I'll make me nails

to pull apart the filaments to find
my source, the cradle I came from once

outside of me, beneath the vein, the vessel
of threads I am, unraveling, a skein.

Laura Bylenok

مرده ریگ

می بافم  رسنی.  می سازم بهر

گرفتنش از آن خویش دندانهایی

رسنی می بافم ز لیف لیف تارهای

پرتو شهر، پرتو ماه و پرتوی ز هر جنس

زرد و کدر و به مثال زلف ز مخده فرو ریزد

رسنی می بافم و چو نقده

بر دارش کنم به سرای سپید برهنه ام

بهر خویش انگشتانی سازم به مثال ماسوره

که خونم بپیچاند. بهر خویش ناخنانی سازم

که رشته ها پنبه کند و بنیادم بنماید،

گهواره ای روزی زآن بدر آمده ام به خویش

زیر رگ، آوند رشته هایم، کلافی می گشایم.

شاعر: لورا بایلنوک

مترجم: مرادی

ترجمه شعر The pigeon

فاخته

همین شتا بی پایان پر باران،
یابیدم فاخته ای مرده فتاده بر ظهر خویش
(ناهویدا سبب مرگش) کنار بستری از گل سرخ.
دو سه روزی بر گذشت مظفر بر بی میلی چند
خاکسپاریش را مهیا گشتم؛ دو چاله ژرف بر تلی
ورای بودای ما که اندر بهار
محاط  است به نرگس های زرد. سپردم عمیق به خاک
تابناک فاخته و خاک محیط فروریختم بر آن پرو بال ظریف
 نهادم سر پوشی گران و کهنه بر گورش تا مصون گردد ز تطاول
چون بازگشتم و سعی در ستردن خاک از بیلچه کردم
فاخته ای دگر فرادید آمد متملق در بوته زاری،
به سان توپ ریز فوتبال گرد گشت و مرا به نظاره نشست
گویی به تشییع جنازه و سوی سوگواری سویش روان گشتم
نه به نسق آشنا بل دمی چو عزیز از کف رفته.
نهراسید، نجنبید و من واقف به ناهمجنسی، ماندم به نیمه راه-
و ما ماندیم هر دو ساکن، خاموش و ایستاده به حرمت
حقیقتی که ما هیچیک نه پی به کنه اش برده ایم.

شاعر: دیوید مکلیود بلک
مترجم: غلام مرادی