خانڴ مناڵانه (1921)
نویسینه: کاترین مه‌نسفیلد
وه‌رگیر:قولام مورادی
خانم های ئه‌را موده‌تێک چۊه لاێ خانم بورنڵ. وه‌ختێ هاتوه شار یه خانڴ مناڵانه ئه‌ڕا مناڵه‌کانێ هه‌نارد. ئه‌و خانڴ مناڵانه ئهوقهره گه‌ورا بۊ که گارێ‌چیه‌که و په‌ت بردنه‌ێ ناو هه‌سار و له‌وره نانه‌ێ بان دو سونۊق چویین له سۊک ده‌ر ماله‌که.
هؤچ وه‌سه‌رێ نه‌هات، تاوسان بۊ. تائه‌و وه‌خته که بتوان بووه‌نه‌ی ناو، شاێه‌ت بو ره‌نگه‌کێ بچو. وه‌راسی بو ره‌رنڴ خانڴه‌که بو خوه‌ش ئه‌و پیره‌ژن زوان خوه‌شه دا. به‌ڵام میم بریل وێشی بو ره‌نڴ آێه‌م نه‌خوه‌ش خه‌ێ هه‌تا وه‌رجه‌ئیه‌که گونیکه‌ێ له‌بانێ لا‌بوه‌ی.... خانڴ مناڵانه‌که وه ره‌نڴ سه‌وز تاریک و براق بۊ، دو گِله لۊله بوخاری بۊچک و هێقم له ره‌نڴ قرمز (سۊر) و چرمڴ و یه ده‌ر جه‌ڵا دریاڴ زه‌رد جوریه تخته بۊچک شوکولات داشت. چوار وه‌نه‌دیک، وه‌نه‌دیک راسه‌کانی داشت که وه‌ره‌قه‌گل پان و سه‌وز شیشه کانی له‌یه‌ک جیا کردوه. یه وه‌رتارمه‌ێ بۊچکیچ داشت. ره‌نڴ وه‌ر‌تارمه‌که زه‌رد بۊ و کناره‌کانێ ده‌ور تا ده‌ور ره‌نڴ تکه کردۊ و وشک وه بۊ.
به‌ڵام، خاسه، خانڴ بۊچک خاسێکه! کی ده‌روه‌ن بو رنڴه؟ ئییه‌ی‌چه قسمه‌تیکه له خوه‌شی، قسمه‌تی له تازه ێێ.
«یه‌کی زۊ وازێ که‌ێ!»
دره‌که‌ێ وه قولاوێک هێقم به‌سیاوی. په‌ت چه‌قوێک له گیرفانی ده‌رهاورد و خست له قولاوکه و در خانڴه که واز کرد. وه‌رهکه‌ێ گشت وه‌ل یه‌کا واز بۊ.
سه‌ره‌نجی گردی، دو وتاق خه‌و، وتاق نان خوه‌ری، جیه‌نان و دیوه‌خانێک داشت. ده‌ر ماڵ باێد ئیجوره واز بو! ئه‌را ئه‌و ماله‌کان ئیجور واز ناون؟ چه‌نێ خوشتره له ئه‌وه‌سه که له کوناێکوه له‌قه‌ێ ده‌ره‌که‌وه سه‌ره‌نج ناو هالێک بگری و دو که‌لاو و دوگله چه‌تر بۊنی. ئی جوره نیه برا؟ ئیه چشتێکه وه‌ختێ ده‌س نه‌یه بان زه‌نگ ده‌ره‌که، توایت له‌باره ماله‌که بزانی. شایه‌ت خوایچ هه وه ئی سَنِوه له شه‌و تنگ تاریک وه‌ختێ ره‌سیته یه فرشته در ماله‌کان وازبکه‌ێ.
وای! منالڴه‌ل بورنل جورێک قال کردن چمانی که‌فتنه ناامێدی. فره قه‌شه‌نڴ بۊ. وه‌راسی ئه‌را ئه‌وان فره قه‌شه‌نڴ بۊ. له زنه‌ئی ئه‌مرێان ئیجور چشتێڴ نه‌ی‌نه. دیوار ته‌مام وتاقه‌کانێ قاڴه‌ز دیواری داشت. پرقه‌ێ دیواره‌کانێ ئه‌سک بۊ. له‌بان قاڴه‌زه‌کان نقاشی کیشاوی و ده‌ور نه‌قاشیه‌کان له قاپ زه‌ری بۊ.
که‌ف وتاقه‌کان بیجڴه جیه‌نانه‌که گشت قالی قرمز خستیوین؛ ناو دیوه‌خانه‌که پر و له سه‌نده‌لی‌ڴه‌ل شیک؛ سه‌نده‌لی ناو نان‌خوه‌ریه‌که له ره‌نڴ سه‌وز بۊن؛ میز، تخت خه‌و، یه گافاره، یه بوخاری، یه بوفه پر له ده‌وری‌ڴه‌ل بۊچک و یه پارچ گه‌ورا. به‌ڵام چشتێک کزیا فره‌تر له گشتێ خوه‌شێ هات گلوپه‌که بۊ. له وه‌سه‌ت میز نان‌خوریه‌که بۊ. گلوپ چرمڴ قه‌شه‌نگێ بۊ.
وه‌له ئه‌وه پرێ کردۊ و دی ئیتیاج و ئیه نه‌وی ده‌س بیه‌ێ قه‌ێ. یه چشتێ له ناوێ بۊ جور رۊن، وه‌ختێ ته‌کانێ بێای جێواز بۊ.
وه‌یلکانه‌ێ باوک و دالک له ناو دیوه‌خانه‌که جورێک نیشتیوین که آێه‌م وت بێهوش که‌فتڴنه، دو گِله مناله‌که‌ێچیان له طه‌به‌قه‌ێ بان خه‌فتی‌وین.
ئی وه‌یلکانه‌ڴه‌له ئهوقهره گه‌ورا بۊن که وه ئی ماڵ مناڵانه نه‌خواردن. چمانێ هین یه‌کان نه‌وین. به‌ڵام گڵوپه‌که یه چشت ئالیک بۊ. وه‌تی وه ده‌م کز‌یاوه خه‌نی. یه گلوپ راسه‌کانی بۊ.
ئی روژ شه‌وه‌کی مناله‌کان بورنل وه زور چینه مه‌درسه. داشتن له تاو ئیه سوزیان که کی زنه‌ڴ ته‌فری بیریه‌ت و ئه‌را گشت تاریف بکه‌ن که چه خانڴ مناڵانه‌ێ ئه‌رایان سندڴنه.
ئیزابل وه‌ت، ئه‌ول نه‌وبه‌ێ منه، ئه‌ول من تاریف که‌م، له‌شون من ئیوه دوانه، چۊک من گه‌وراترم.
جواوێک له کار نه‌وی. ئیزابل هه تواست ئه‌و سه‌روک بو به‌ڵام آیه‌م خاسیک بۊ. لوتی و کزیایچ خاس زانستن که زور ها ده‌س منال گوراکه. له په‌رچین گوڵ آڵاڵه کنار جاده‌که چینه ئه‌و دیو و هۊچ نه‌وه‌تن.
«من هه‌ل‌وژنم که ئه‌وڵ کی بای خانڴه که بۊنی. دایکم وه‌ت، ئه‌ول من»
ته‌سمیم ئیه بۊ هه‌ر روژ دوجار ئیجازه بێه‌نه ده‌ته‌کان له مه‌درسه بان خانڴه مناڵانه‌که له ناو هه‌سار تماشا بکه‌نو بچن‌وه.
نه ئیه‌که بان چای بوخوه‌نو یا وێڵ بگه‌ردن، به‌ڵام فه‌قه‌ت له ناو هه‌سار بێ ده‌نڴ بوسیه‌ن و ئیزابل تاریف بکه‌ێ و لوتی و کزیا که‌یف بکه‌ن . . . .
وه ئی ئه‌نازه بره‌سنه نه‌رده‌ی هه‌سار زه‌وی گه‌مه‌ێ کوره‌کان، زه‌نگ مه‌درسه‌که ده‌س کرده زرزار. فه‌قه‌ت وه‌خت داشتن که‌ڵاوه‌کانیان دربارن و ورجه ئییه‌که ئیسمێان بخوه‌نن بچنه ناو سفه‌که. قه‌ێ ناکه‌ێ. ئیزابل سه‌ره کوتی کرد موهم و مه‌رموز نیشان بێه‌ێ. یه‌واشه‌کی وه ده‌تیک له کنار ده‌سی وه‌ت، «زه‌نڴ ته‌فریه بخه ویرم یه چشتی ئه‌رات بۊشم».
زه‌نڴ ته‌فری هات و منالڴه‌ل جه‌م بۊنه ده‌ور ئیزابل. ده‌تڴه‌ل هاوکه‌ڵاسی له سه‌ر ئیه‌که ده‌س بخه‌نه ده‌ور ملێ، وه‌لیا ری بکه‌ن، وه‌لیا بخنن و ته‌نیا ره‌فیقی بون، وه‌ل یه‌کا جنڴ کردن.
ئیزابل له سۊک زه‌وی گه‌مه‌که له ژیر چه‌ن دار کاج فره گه‌ورا هه‌یئتێ خسته‌ری. ده‌ته بۊچکه‌کان بوق یه‌کان دان و چه‌سبیانه قه‌ێ یه‌ک. ته‌نیا که‌سێک له ئیانه دۊر بۊن هه ئه‌و دوانه بۊنه که گشت جاری له‌لیان دۊرگیری کردن. ئی دوانه کلوهێڴهل بۊن. هازر بۊن هه‌ر جیک بچن بیجڴه لای بورنل‌گه‌ل.
چۊک مه‌درسه‌ێک مناڵڴه‌ل بورنل له‌تێ ده‌رس خوه‌ندن مه‌درسه‌ێک نه‌وی که باوگ و دالکێان دلیان تواست. مه‌درسه‌ێک‌تر له ئه‌و دهوره نه‌وی و ئلا نه‌یشتن مناڵه‌کانێان بچنه ئه‌و مه‌درسه. وه‌ل هاسل ته‌مام مناڵڴه‌ل ئه‌و مه‌هه‌له له ده‌تڴه‌ل قازی و دوکتور گردڴه تا به‌قال و شیرفروش مه‌جبورۊن وه‌ل یه‌کا له ئو مه‌درسه درس بخوه‌نن. بیجڴه ده‌ته‌کان کورڴه‌ل بۊچک رۊ داریکێچ له ئه‌وره ده‌رس خوه‌ندن.
به‌ڵام یه جورێ باێه‌د له یک جیاوه بون. مناڵڴه‌ل کِلوه‌ی جیا کردنوه.
قه‌ێریک له مناڵڴه‌ل جور مناڵڴه‌ل بورنل ئیجازه نیاشتن وه‌ڵ کِلوه‌ی‌ڴه‌لا قسه بکه‌ن گشت له مناڵڴه‌ل کِلوه‌ی دۊرگیری کردن و وه‌ختێ له کنارێان ره‌د بۊن وه‌ر کردنه ئه‌ولا. هه‌تا مه‌لاکه‌ێچێان ولان ترێکوه وه لێانا قسه کرد. وه‌ختێ لیل کِلوه‌ی وه‌یه ده‌سه گوڵ مامولی‌وه چیه پشت میزه‌که‌ێ بنیشێ، مه‌لاکه تماشاێ مناله‌کان کرد و موزه‌خه‌نینێ کرد.
ئه‌وانه ده‌ت یه سیپال شور بۊچکه‌ڵانه‌ێ زامه‌ت‌کیش زیره‌کێ بۊ که هه‌شه‌وه‌کی تا ئیواره وه ده‌ر مالڴه‌ل گه‌ردیا. ئیه وه‌راسی به‌ێ‌به‌بختی بۊ. به‌ڵام ئاخای کلوه‌ی؟ هۊچ‌که له‌ئه‌و خه‌وه‌ر نیاشت. به‌ڵام گشت وه‌تن ها زندان. وه‌ی هه‌ساوه ئه‌وانه ده‌ت یه سیپالشور و یه زندانی سابقه دارِن. چو رفیق‌ڴه‌ل خاسێک ئه‌را مناڵڴه‌ل تِر! وه ئه‌وانه چه وه ئیه ته‌وه‌جو کردن. مالوم نه‌وی ئه‌را خانم کلوی ئهوقهره ئیانه خسته وه‌ر چه‌و. هه‌قیقه‌ت ئیه بۊه که ئی ده‌تڴه‌له سیپال مناڵڴه‌ل که‌سڴه‌لێ کردنه وه‌ر که دالکیان کاره‌گه‌ری کرد. مه‌سه‌له‌ن لیل که منال ساده و قه‌وی و منجه‌ینی بۊ سیپاڵڴه‌ل سه‌وز له پارچه‌ی بان میز بورنل‌ڴه‌‌ڵ و بال‌ڴه‌ل مه‌خمه‌ڵی سۊر له پارچه په‌رده‌ێ لوگان کرده‌ۊه وه‌رێ. که‌ڵاوه‌که‌ێ که نیشتۊه بان ئه‌و تێوڵ بره‌زیه یه‌وه‌ختی که‌ڵاو خانم لِکی بویه که ژن سه‌روک اداره‌ێ پوست بۊ. پشته‌که‌ێ ههڵ گه‌ردانیۊه و ده‌وره‌که‌ێ وه په‌ل سه‌وز دۊرانۊوه. قیافه‌ێ گه‌نیک داشت. آێه‌م نه‌توانست وه‌پی نه‌خه‌نیت. خویشکه‌که‌ێ چی یه‌شه‌وی چرمڴ جور سیپال خه‌و کردۊه وه‌ری و یه جفت چه‌کمه‌ێ بۊچک کورانه کردۊه پای به‌ڵام هه‌رچی بکردا وه‌رێ وه‌پێ نه‌که‌فت.
منال رێزه‌پیزه‌یک بۊ، مۊ سه‌ری له بن تراشی‌وی و چهوڴهل قورسێ داشت. یه بایه‌قوش چرمڴ بوچکێ بۊ. تا ئیسه که‌سی نه‌یه‌سه‌ی بخه‌نی. هه‌ریز قسه ناکه‌ێ. دۊچک شه‌وی خویشکه‌که‌ێ گری. دایم ها‌‌وه‌ل ئه‌وا. هه‌ر جێک لیل بچوت ئه‌ویچ که‌فیه شونی. له‌ناو زه‌وی گه‌مه له بان جاده‌که چۊه‌را مه‌دره‌سه که لیل داشت ری کرد و ئه‌و له شونی. هه‌ر وقت چشتێک بتواستا یا له‌زوان بکه‌فتا ته‌کانیک داله شویه‌که‌ێ لیل. لیل‌یچ وسا و ههڵ گه‌ردیاوه. کلوه‌ی‌ڴه‌ڵ خاس توانستن یه‌کان هالی بکه‌ن.
ئه‌ڵان دی فره وه ئیمه نزیک بۊن و نتوانستن گوش نه‌ێه‌ن. وه‌ختێ ده‌ته ورده‌کان ههڵ گردیان و تیره لێان کردنوه، لیل جور جاران موزه‌خه‌نێ کرد، به‌ڵام ئه‌وه‌که فه‌قه‌ت سه‌ره‌نج گرد.
ده‌نڴ ئیزابل هه ئه‌وجور وه قیز و فیزوه هات- قالیه‌کان فره قه‌شه‌نڴن، تخت خه‌و و مه‌لافه‌کانێ قسه نه‌ێرن و بوخاری وه ئه‌و ده‌رێوه که دی هۊچ.
وه‌ختێ قسه‌ێ دۊاێ هات کزیا دست کرده قسه کردن. «ئیزابل گلوپه‌کان له ویرت چی»
«اها، دورسه، یه لامپ بۊچکیچ دێری، شیشه‌کی زرده، یه هوباب چرمڴێچ دیری که ها بان میز نه‌هار خوریه‌که، وه‌ل یه لامپ راسه کانیا هۊچ فه‌رقێ نه‌یرێ»
کزیا هاوار کرد، «بیته‌رین لامپه». کزیا فکر کرد ئیزابل و ئه‌نازه‌ێ کافی له لامپه‌که تاریف نکرد. به‌ڵام که‌سێ گوش نه‌یا. ئیزابل خه‌ریک ههڵ وژانن دو نه‌فر بۊ که قرارۊ ئه روژه له شون نیمه‌رو وه‌لیانا بچن ماله‌که بۊنن. ئمی‌کول و لنا لوگانی هه‌ل وژان به‌ڵام وه‌ختی ئه‌وه‌کان گشت زانستن شانسیک دێرن، وه ئه‌نازه‌ێ کافی له ده‌ور ئیزابل گه‌ردیان. گله گله ده‌سیان خستنه ده‌ور که‌مه‌ر ئیزابل و وه‌لیا که‌فتنه ری. گشتیان چشتی له بن گوشێ وه‌تن، یه رازی وه‌تن،«ئیزابل، من و تو دوسیم»
ته‌نیا کلوه‌ی‌ڴه‌ل له فکر چین و چشتیک نێاشتن بشنه‌فن.
موده‌تیک وه‌پی چی و بیشتر مناڵه‌کان خانڴه‌که دین و ناو خانڴه‌که به‌ڵاو بۊوه. بۊیه یه مهوزو، ئه‌وانیچ شێت و شه‌یا بۊن. ته‌نیا پرسیار ئیه بۊیه، «خانڴ مناڵانه‌که‌ی مال بورنل دینه؟ قه‌شه‌نگه،نه؟ نه‌یته‌سه‌ی؟»
هه‌تا له‌سه‌ر سفره‌یچ له‌باره‌ی قسه کردن. ده‌ته ورده‌کان له ژیر دار کاجه‌کان ساندویچ و نان که‌ره خواردن. مناڵڴه‌ل کلوه‌یچ هه ئه‌و جوره که داشتن ساندویچ موره‌با خواردن، گوشیچ دان تا بزانن باقی مه‌ردم چه ویشن.
کزیا وه‌ت، «بوت یه چشتی له کلوهێڴهل بپرسم؟»
«مالومه که نه، کزیا»
«ئه‌را چه؟»
«له وه‌ر چه‌وم لاچو کزیا، تو خوه‌ت نازانی ئه‌را؟»
ئاخرسه‌ر گشت خانڴ منالانه‌که دین بێجڴه مناڵڴه‌ل کلوه‌ی. ئه روژه مهوزو فه‌رق کرد. نیمه روژ بۊ. مناڵه‌کان جه‌م بۊنه ژیر دار کاجه‌کان یه‌ده‌فه ده‌س کردنه توله‌کی کردن و مناڴه‌ل کلوه‌ی که جور جاران و ته‌نیا نان خواردن و گوش دان. ئیمی کول ده‌س کرده پچه.
«لیل کلوه‌ی وه‌ختێ گه‌ورا بۊ، توای بۊته که‌نیز»
ئیزابل بورنل سه‌ره‌نجی له ئیمی گرد و وه‌ت، «وای چو کار گه‌نێ»
ئیمی وه‌لان مانی داریکوه چیه ناو فکر و سه‌رێک ته‌کان دا هه ئه‌و جوره‌یکه دایکی له ئی جور وه‌ختڴه‌لا کرد.
وه‌ت، «دورسه – دورسه - دورسه»
له شونی لنا لوگان چهوڴهلێ به‌سا و پرسی، «له لێ بپرسم؟»
جسی مای وه‌ت، «مه‌رج به‌سم ناتوانی بپرسی»
لنا وه‌ت، «بچو کوره، فک که‌ێ زاورم چۊ؟ یه‌دفه یه غیژه کرد و ده‌س کرده ههڵ په‌ری کردن له وه‌ر ده‌م مناله‌کان». لنا وه‌ت: «تماشا، تماشا من، ئه‌لان تماشای من بکن!»
لنا سور خوارد، چه‌رخیا و یه پای کیشا و خه‌نی و چی وه‌ره کلوه‌ی‌ڴه‌ل.
لیل ده‌س له خواردن نه‌هاره‌که‌ێ ههڵ گرد و باقی ساندوچه‌که‌ێ جه‌م کرد. ئه‌و یه‌کی ده‌س له جاوین ههڵ گرد.
لنا له لیل کلوه‌ی پرسی، «راس ویشن وه‌ختی گه‌ورا بۊن تواین بۊنه که‌نیز؟»
بی ده‌نڴ. لیل له جی ئیه‌که جواوی بێه‌ێ، یه زه‌رده خه‌نه به‌ێ‌نۊر کرد.
خوه‌ێ دا که‌ری، وه‌تی پرسیاره‌کێ لنای نه‌شنه‌فتڴه. دیه چو هوقه‌یک داله لنا. ده‌ته ورده‌کان ده‌س کردنه خه‌نین.
لنا تاو ئی ره‌فت لیله نیاشت. ده‌سێ نا بان ده‌مێ و چی وه‌ره و لیلوه و یه‌واش وه‌ته پی، «باوک زندانی».
ئی قسه اوقه‌ره ئه‌را ده‌ته ورده‌کان خوه‌ش بۊ که وه خوشڵه خوه‌شی تۊچیان و یکی ته‌نافی په‌یا کرد و ده‌س کردنه ته‌ناف بازی، جوریک هه‌ریز ئی جوره خوه‌شیان نه وی.
له‌شون نیمه‌رو په‌ت وه کالسکه هه‌نارده شون مناڵڴه‌ڵ بورنل. دی هاتونه سه‌رنج گردن خانڴه‌که. ئیزابل و لوتی که فره خوشیان له سه‌ره‌نج گره‌کان هات چینه ته‌به‌قه‌ی بان تا سیپاله‌کانێان دربارن. به‌ڵام کزیا خوه‌ێ دزی‌وه و چیه هه‌سار دۊاینه. که‌س له‌و دهوره نه‌وی. ده‌س کرده تاو کردن. چه‌وێ که‌فته دو چشت بۊچک له‌بان جاده‌که. هه‌رچێ هاتنه نزیکتر گهوراتر وه بۊن.
یه‌کی له وه‌ر و یه‌کی له دۊا بۊ. ئه‌ڵان دی زانست کلوه‌ی‌ڴه‌لن. کزیا ده‌س له تاو کردن ههڵ گرد. له تاوه‌که درهات، چمانی تواست بوایی. یه‌که‌م وسا کلوه‌ی‌ڴه‌ل نزیکتر وه بۊن، سایه‌ره‌کانێانیچ دریژ له‌لای راس جاده‌که‌وه پا و پایان رێ کرد. کزیا ته‌ک دا دۊا و هه‌وه‌سی جه‌م کرد.
کزیا وه کلوه‌ی‌ڴه‌ل که له‌لێ ره‌د بۊن وه‌ت، «سلام»
کلوه‌ی‌ڴه‌ل داچه‌ڵه‌کیان و وسان. لیل زه‌رده خه‌نینی کرد و ئه‌و یه‌کیج فه‌قه‌ت سه‌ره‌نج گرد.
کزیا وه‌ت، «ئه‌ڴه دلتان تواێ، توانین باین خانڴه مناڵانه‌کی ئیمه تماشا بکه‌ین». به‌ڵام لیل قرمز وه بۊ و تند سه‌رێ ته‌کان دا وه‌ره‌و بان.
کزیا پرسی «ئه‌را ناتیه‌ین؟»
لیل و هه‌ناسه‌ورکی وه‌ت، «دایکت وه دایکم وه‌تڴه نباێد وه‌ل ئیوه‌ێا قسه بکه‌یم.»
کزیا نزانست چه جواو بیه‌ێ، «نه، قه‌ی نه‌ێری. توانین باین تماشای بکه‌ین. بان، که‌س نیه»، به‌ڵام لیل هه‌م باز سه‌ریک ته‌کان دا وه‌ره و بان.
کزیا پرسی: «ناتواین باین؟»
یه‌ده‌فه ته‌کانیک دریا له شه‌ویه‌که‌ێ لیل. ههڵ گه‌ردیاوه.
خویشکه‌که‌ی وه ئه‌و چهوڴهل گه‌وراێوه سه‌ر‌نجێ گرد و ناوچه‌وی داویه یه‌کا، خوه‌شی هات خانڴه‌که بۊنی. قه‌ێری وه شک‌وه سه‌ره‌نج خویشکه‌که‌ێ گرد. به‌ڵام ئه‌و دواره ته‌کانیک دا له شه‌ویه‌که‌ێ لیل. که‌فتنه رێ. کزیا که‌فته وه‌ریان، جور دو گله پشی وه‌یلان وه شون یه‌کا چین وه‌ره خانڴه‌که.
کزیا وه‌ت،«ئیه‌سه»
وسان. لیل هه‌ناس گه‌وراێک کیشا. خویشکه‌که‌ێ هه‌مرای جور چو وشک وساوی. کزیا وه زوان خوه‌شوه وه‌ت، «من ئه‌راتان وازێ که‌م». قولاوه‌که‌ێ واز کرد و سه‌ره‌نج ناوێ گردن. دیوه‌خان و وتاق نان خوه‌ریه‌که‌ێ تماشا کردن.
«کزیا!»
ده‌نڴ میم بربل بۊ. ئه‌وان ههڵ گه‌ردیانوه. میم بریل وساویه ناو دره دۊانه. جورێ سه‌ره‌نج گرد چما نه‌توانست باوه‌ر به‌که‌ێ چه دۊنی.
میم بربل وه ده‌نڴ به‌رز و تاڵوه وه‌ت، «وه چه جورئه‌تێ ئیجازه دایته سه کلوه‌ی‌ڴه‌ل بانه ناو ئی هه‌ساره؟ له من خاس تر زانی ئیجازه نه‌ێری وه‌لیانا قسه به‌که‌ێ. یه‌لا گوم، له‌ێره نهوینمهتان». دی ناینه ئێره. له شونێ چیه ناو هه‌ساره‌که و جور مامر کش کرده لیان و له هه‌سار درێان کرد.
قوز و سه‌رد خوریه ملێانا، «بچن نهوینمهتان»
ئیتیاج وه ئیه نه‌وی دوجار وه پیان بۊشی. له خه‌جالتیا داشتن ئاو بۊن.
چه‌سبیاوینه یه‌کا. لیل جور دایکی کز کرد. ئه‌و یکی وڕ بۊ. هه‌ر جوری بۊ هه‌ساره‌که نانه پشت سه‌ر و له‌ده‌ره‌که چینه ده‌یشت.
میم بریل وه تالوه وه کزیا وه‌ت، «گیس بریاڴ شه‌لیته» و ده‌ر خانڴه‌که‌یچ وه قایم به‌سا.
خوه‌راواێ گه‌نێک بۊ. نامه‌ێک له ویلی برنت هاتۊه سه‌رێ، یه نامه‌ی زاور به‌ر و هه ره‌شه‌که‌ر. وه‌تۊ ئه‌گه‌ر هه‌ر ئه‌و شه‌وه نه‌چوته خزمه‌تێ، تێه در مالی و هه‌ر چێ له ده‌مێ باێ وه پێ ویشێ. به‌ڵام ئه‌ڵان دی ئوخده‌ێ خوه‌ێ له سر کزیا و کلوه‌ی‌ڴه‌ڵ خالی کرد، که‌مێ ره‌هات بۊ. دی ئه‌و فشاره له ملێ نه‌ما. وه گرنڴه گرنڴ ههڵ گه‌ردیاوه ماڵ.
کلوه‌ی‌ڴه‌ل وه‌ختێ خاس له بورنل‌ڴه‌ل دۊر که‌فتنوه، نیشتنه بان یه لۊله فازڵاو قرمز گه‌ورا له‌لای جاده‌که تا شه‌که‌تی ده‌ر به‌که‌ن. لیل ده‌م چه‌وی هه‌مرای سوزیا. که‌لاوه‌که‌ێ له سه‌ر در هاورد و نا بان رانێ. هه‌ردک سه‌ره‌نج له‌وه‌ری گردن که وه کنار جوه‌ێ‌کا تا ئیدیک چۊ و گاه‌کان لوگان وساوین تا بوشنه یان. وه فکر چه‌ێا بۊن؟
ده‌ته بۊچکه‌له‌که نزیک خوه‌یشکه‌که‌ێ بۊوه. ئه‌ڵان دی ئه‌و خانم ئه‌سه‌بانیه له ویر بردۊ. کلێکێ داله که‌ڵاو خوه‌یشکه‌که‌ێ و موزه‌خه‌نینی کرد.
یه‌واش وه‌ت: «من لامپه بۊچکه‌که دیم»
له شونی هه‌ردک یه جارتر بی ده‌نگ وه بۊن.
په خشه (1922)
نوویسینه: کاترین مه نسفیلد
وه‌رگیر: غولام مورادی
پیره پیاڴیک وه ناو ئاخاێ وودی فیلد وه ده‌نڴ نازکیک‌وه وه‌ت، "بان ئی سه‌نده لیه چو خوه‌شه!" له ناو یه سه‌نده‌لی گه‌ورا، قایشین سه‌وز له‌لاێ ده‌س میزِ سه‌روکِ رفیقێ، جور منالێک له‌ناو هه‌لورکی‌وه سه‌ره‌نج بگرێ، سه‌ره‌نج گرد. قسه‌ێ ته‌مام بۊ؛ دی وختێ بۊ بچۊ به‌لام دلێ نه‌وی بچوت. چۊک بازنشه‌سته بۊ و یه جاریچ سه‌کته کردیۊ، ژنه‌کێ و ده‌ته‌کانێ هه‌ر روژ بێجڴه سێ‌شه‌مه‌گَه‌ل نه‌یِشتن له ماڵ ده‌رچو. روژگَه‌ل سێ‌شه‌مه سیپاڵ تازه کردنه وه‌رێ و مۊ سرێ شانڴ کردن و هه‌ناردنه‌ێ ناو شار تا شه‌و. له ئوره کارگَه‌لێ کرد که وه فکر ژن و ده‌ته‌کانێ نه‌ره‌سی. فکر کردن هه ئرا ره‌فیقه‌کانێ ده‌ردسه‌ر دوروس که‌ێ. . . خو شاێه‌د ئی‌جوره‌یچه بۊ. هه ئه‌وجوره که دار هه‌وه په‌ل‌ڴه‌‌ل تازه‌ێ ره‌سێ، ئی مه‌ێچ هه وه خوه‌شی‌‌گَه‌ل تازه‌مان ئیشاره که‌یم. وودی‌فیلدِ پیره‌پیا له‌و وه‌ره نیشتۊ، سیکار کیشا، سه‌ره‌نج سه‌روک گرد و هه‌سۊۊ کرد. سهروکیچ وه ئه‌و هه‌ێکه‌ل قه‌وی و ده‌م‌چه‌و سۊرێ‌وه، له‌ناو سه‌نده‌لیه‌که جێواز بۊ. سه‌روک په‌نج سال له ئاخاێ وودی‌فیلد گهوراتر بۊ به‌ڵام هه‌مراێ سه‌رهاڵ ماوی و خوێ کارڴه‌ل خوێ کرد. هه خوه‌شت هات سه‌ره‌نجێ بگرێ.
وه‌لان خوه‌ش هاتن وه وه‌ت "چو سه‌نده‌لی نه‌رم و خوه‌شێکه!" سهروکیچ وه‌ت، "ئا سه‌نده‌لی ره‌هات و خوه‌شێکه."له شونی روژنامه‌ێ فاینه‌نشال تایمزێک له وه‌رده‌سێ بۊ، وه‌ره‌قێ دا. وه‌راسی ئه‌را وتاقه‌‌که‌ێ و وه‌زێ که داشت، که‌یف کرد. خوه‌شێ هات تاریفێ بکه‌ێ. به‌تاێبه‌ت له تاریف‌‌ڴه‌ل ئاخای وودی‌فیلد فره خوه‌شێ هات. له‌ئییه‌که ئه‌و پیره پیای زه‌ییفه فکر کرد که ئه‌و قه‌وی و سه‌رهال تر له ئییه هه‌ز کرد.
سه‌روک ئه‌را وودی‌فیلد شی کردوه؛ تازه ئی وتاقه دوروس کردڴمه. چه‌ن هه‌فته وه‌رجه ئییه‌یچ وه تو چه‌نی خه‌رج کردیه. ئیشاره کرده قالی‌یه‌ڴل قرمزِ روشن که پر له نه‌خش گُل گِله‌ر و گه‌ورا و چرمڴ بۊ. له شون ئه‌وه ئیشاره کرده یه سری موبل و یه که‌تاوخانه و یه میز که پاێه‌کانی شێوه مه‌لاس پیچ وای پیچ دا. له شونی وه خوه‌ش‌هاڵێ رو کرده یه بوخاری به‌رقی که له بانێ په‌نج گله سوسیس جور مورواری له ناو تاوه مسیک برق دا.
به لام ئیشاره‌یک وه ئسکێ که له بان میزه کێ بۊ و ئسک یه کور یونیفورم وه ور بۊ و ئکاسه‌گه‌لِ فره‌ێ له ده‌ورێ بۊن، نه‌کرد. چشتِ تازه‌یک نه‌وی. ئه‌و ئسکه هین شه‌ش سال وله ئیه بۊه.
وودی فیلد وه‌ت، "یه چشتێ تواستم وه‌پیت بۊشم."وه‌ختی فکر کرد که چه بۊشێ چه‌وه‌ی‌لی لێڵ بۊ."چه تواستم بۊشم؟ شه‌وه‌کی هاتم وه ویرم بۊ."ده‌سگه‌لی ده‌س کرده هه‌شه‌که و ده‌م‌چه‌وی گوله گوله قرمزوه بۊ."
سه‌روک فکر کرد پیره‌پیای چاره‌ره‌ش دی کاری تواوه. وه‌ره خه‌موه سه‌ره‌نجی‌کی گرد و وه گه‌مه‌وه وه‌پی وه‌ت، "من زانم چه تواستی بۊشی، یه‌چشتی وه‌ێره دێرم وه‌لی ده‌مه پیت وه‌ختی بچیه ده‌یشت دی ساردی کار له‌لیت نه‌که‌ی. چشت خاسیگه. ئه‌را منالی‌کیج خه‌راو نیه."کلیلی له گیرفان درهاورد و له ژیر میزه‌که‌ی ده‌ر یه کومد واز کردو یه شیشه سیه‌ی که‌ت و کول له ناوی در هاورد. "ده‌وای هه‌ر چی ژانه‌سه. ئه‌و کسه‌ی که من ئیه له‌لی سه‌ندم وه‌ت ئیه هین ژیر زه‌ویه‌گه‌ل قه‌لای ویندسوره (جی سه‌لته‌نه‌تیکه له نزیک له‌ندن)." وودی فیلد وه‌ختی چه‌وی که‌فته‌پی واقی کرد. اڴه سه‌روک خه‌روشی بزایاتا، ئه‌و قوره هه‌لاجه‌ویی نه‌هات. وه ئه‌و ده‌نگ نازک و بی‌گیانی‌وه، پرسی، "ویسکیه؟"
سروک بوتریه‌که چه‌رخان و وه‌مه‌‌یلوه به‌رچه‌سبه‌که‌ی نیشانی دا. ویسکی بی.
ئه‌لاجه‌وی نواریه سه‌روک و وه‌ت، "زانی چه‌س، مناله‌کانم وه مال نایلن ده‌س بیه مه‌قه‌ی. جوری نواری ئایهم وه‌ت ئه‌لان بووه گرینوه."
سه‌روک وه ده‌نگ برز قیران، "له ئیره زانیم ئیمه یه‌ذه‌ره فره‌تر له ژنڴه‌ل زانیم." ده‌س برد دو لیوان له لای بوتری ئاوه‌که له‌بان میزه‌که هه‌ل گرد و و ئه‌نازه یه کلک رشانه ناو هر کامێکێ. "بکه‌ره ی ئه‌و دیوا. قسه نه‌یری. ئاو نه‌که‌بانی. خه‌راوی که‌ی. حه‌یفه." لێوانه‌که‌ێ خوی کیشا بان، ده‌سریک له گیرفان در هاوردو تون سێولێ وه پی سری و سه‌ره‌نجی له پیره پیاکه گرد. ئه‌ویچ لیوانه‌که‌ی ئی ده‌س ئه‌و ده‌س کرد.
پیره‌پیاکه‌یچ لێوان خوێ ناسه‌روه، که‌می وسا و هوچ نه‌وه‌ت، له‌شونێ وه‌ت، " شێت آێه‌م که‌ێ!"
سه‌روک له وه‌ر خوێوه وه‌ت، "سه‌ری گه‌رم کرد، تا ناو مه‌خزێ فیسانه‌ێ." خوه‌ێ له‌سه‌نده‌لی‌یکه‌ی کیشا ده‌یشت و وه‌ت، "ده‌ته‌کان ئه‌و هه‌فته‌گه چینه سه‌ر قه‌ور کوره‌که‌م له بلژیک، سه‌ری‌کیج کیشاوینه سر قه‌ور کوره‌که‌ی تو. چما له یه‌که‌وه نزیکن."
وودی‌فیلد دی دریژی پی‌نه‌یا. به‌ڵام سه‌روک چشتی نه‌وه‌ت. وه‌ئیه‌که بژانڴه‌لێ له‌رزیا دیارو که قسه‌کان وودی‌فیلدێ شنه‌فتڴه.
"ده‌ته‌کان فره رازی بۊن، وه‌تن فره وه ئه‌وره ره‌سن، ویشن فره له ئێره خاستره. تا ئه‌لان وه ئه‌وره نچیته، چیته‌س؟"
"نه، نه." وه بونه‌ڴه‌ل جور‌واجور سه‌روک تا ئه‌لان نه‌چیه‌سه ئه‌وره. وودی‌فیلد وه‌ختی قسه کرد چنا‌که‌ێ له‌رزی، "زه‌وی گه‌ورای دێری، مینیه باخ، له بان گشت قوره‌کان گول سه‌وز بۊیه. ریگه‌ل پان و جوانی دیری." له ده‌نڴێ دیار بۊ فره خوه‌شی له‌ری پان هات."
هم‌باز هه‌ردک بی‌دنگ مان. له شونێ پیره‌پیاکه یه‌هه‌و خوش‌هال‌وه بۊ و وه‌ت، "زانی له هوتل ئه‌را یه شیشه مه‌ره‌با چه‌نی پۊل له ده‌ته‌کانم سه‌ندڴنه؟ ده فرانک، وه‌تم وه‌راسی ئیه وه‌پی ویشن دزی و دسه‌برین. یه‌کیک له ده‌ته‌کان وه‌ت یه شیشه بۊچک بۊیه. وه‌ختی وه پی ویشن باید ده فرانک بی‌یه‌ن، یه چمچه فره‌تر له‌لی ناخوه‌ن و وه‌ل خوه‌یانا تیرنه وه‌ی تا ده‌رس دورسێ بێه‌نه پیان. وه‌ختی دۊنن چیمه ئه‌وره فکر کن ئه‌را هه‌ر چشتی هازریم پۊل بیه‌یم."چی وه‌ره ده‌ره که‌وه."
سه‌روک قیران. "راس ویشێ! راس ویشێ!" بێجگه ئیه چشتیک نیاشت بۊشێ. له دویای میزه که‌ی درهاتو و شون پیره‌پیاکه چی تا ده‌م ده‌ره‌که. وودی‌فیلد چۊ. سه‌روک قه‌یری وسا، نه‌نواریا چیشتی. مونشیه‌که‌ی هه نواریه پی‌وه و جور تانجی که بتوان به‌نیرینه‌ی راو هه‌هات بچو کرد. "ماسه‌ی تا نیم ساعه‌ت تر هۊچ که‌س نه‌نیریه ناو، ژنه‌فتی؟ هۊچ که‌س."
"باشه ئاخا."
ده‌ره‌که به‌سیا، سه‌روک وه گامڴه‌ل قورس و هێقم‌وه له‌بان قالی قرمز روشنه‌که ره‌د بۊ. وه ئه‌و وه‌زن قورسی‌وه نیشته بان یه‌سه‌نده‌لی فه‌نه‌ری. خه‌م بی وه‌ره و وه‌ر. ده‌س نا بان ده‌م چه‌وو بۊه گرینوه. . . .
وه‌ختی وودی‌فیلد له کوره‌کی قسه کرد، ته‌کان گه‌نی خوارد. چمانی زه‌ویکه له وه‌ر ده‌سی ده‌م وا کردو کوره‌که‌ی له قوه‌ورا دی و ده‌ته‌کان وودی‌فیلد سه‌ره‌نجی گردن. شه‌ش سال وه‌له ئیه کوره‌که‌ی مردۊ به‌ڵام فکر کرد هه‌مرای هه ئه‌وجه دست نه خواردڴ ها ناو یونیفورمه‌که‌ی و خفتڴه. سه‌روک وگریانوه وه‌ت، "کوره‌که‌م." به‌ڵام هه‌مرای ئه‌سر له چهوڴهلێ نه‌هاتۊ. چه‌ن مانڴ و چه‌ن سال له شون مردن کوره‌که‌ی هه ئی که‌له‌مه دواره کردوه. وه گشت وه‌تۊ که هه‌رچێ له‌لی چو هه‌م فه‌رقێ ئه‌راێ ناکه‌ێ. شاێه‌د که‌سڴه‌لێ‌تر بتوانن مرگ که‌سڴه‌لیان له ویر بووه‌ن به‌ڵام ئی که‌سی نیه بتوانی ئی کاره به‌که‌ی. ئی‌چو بۊ؟ یه ته‌نیا کور داشت. له روژیک له دالک بۊ هه ئرا ئه‌و کار کردۊ هه ئرا ئه‌و پۊل جه‌م کرد. ئه‌گر ئه‌را ئه‌و نویا هه‌ریز کار نه‌کرد. بی ئه‌و دی ژیان مانی نه‌یری. وه‌ختی تواستڴه هه‌ئرا کوره‌که‌ی کار بکه‌ی له شون مردن ئه‌و چۊ توانستڴه ئی‌هه‌مکه ساله بژیه‌ت.
فره‌ی نه‌ماوی وه خوازگه‌ی بگه‌یی؛ کوره‌که‌ی یه سال وه‌رجه جنگ چۊه ده‌فته‌ر ده‌س کردۊه یای گردن کاره‌کان. هه‌ر شه‌وه‌کیان وه‌ل یه‌کا ده‌س وه‌کار بۊن. هه‌ردک وه یه قه‌تار هاتنوه. چه خوه‌ش‌باییڴه‌لێ‌کیچ وه بونه‌ی باوِگو کور وه پیان نه‌وه‌تن. وه‌راسی خاص وه هه‌ده‌فیچێ ره‌سیوی. خاطرێ وه لای گشت عه‌زیز بۊ، له گه‌ورا تا بۊچک. ئه‌ویچ هۊچ وه‌خت خوه‌ێ لوس نه‌کرد. هه‌مۊشه شاێ و نورمال بۊ، وه‌ل هه‌ر که‌یا وه زوان خوه‌ی قسه کرد. کورانه نوری و هه‌مۊشه‌یچ وه‌ت،"فره خاس."
به‌ڵام گشتی چی، چما هه نوی. روژیک ئاخای ماسه‌ی تله‌گرامه‌که دا ده‌سیوه چما ئی دنیا رماننه مل سه‌ریا، "خوسه دارم به‌ڵام باید وه پیت بۊشم که. . . . " له ده‌فته‌ره که‌ی دا ده‌یشت، داخان و مال رمیاڴ.
شه‌ش سال وه‌له ئیه بۊیه، شه‌ش سال. . . . چو زۊ چی! چما دۊیه‌که بۊ سه‌روک ده‌س له بان ده‌م‌چه‌وێ لاورد؛ وڕ بۊ. یه چشتی وه سه‌ری هاتۊ. ئه‌و حاله نه‌وی که خوه‌ێ تواست. هه‌لسا تا سه‌ره‌نجی له ئسک کورهکێ بگری به‌ڵام ئسکه‌که‌ی ئسک جوان و ئادی نه‌وی. چیره‌ی سارد و ئه‌خموی داشت. شیوه‌ێ کوره‌که‌ی خوه‌ی نه وی.
له‌ی پا سه‌روک چه‌وێ که‌فته په‌خشه‌ێک که‌فتویه ناو قوتی جه‌وهه‌ره که‌ێ.
فره سه‌ره کوتی کرد خوێ بکێشێته ده‌یشت به‌ڵام هه‌م که‌فتوه‌تێ، "هه‌ی هاوار! هه‌ی هاوار!" فره قول کوتا به‌ڵام جهوههرهکه ته‌ر و سور بۊ؛ دواره که‌فته‌تی و ده‌س کرده مه‌له کردن. سه‌روک قه‌له‌میک هه‌ل گردو په‌خشه‌که‌ی له ناو جو‌هه‌ره‌که ده‌رهاورد و نایه‌ی بان یه تیکه قاڴه‌ز وشک که‌ر. قه‌ێری له‌خشه نه‌کرد. له شونی پاڴه‌ل وری له‌رزان، خوه‌ی کیشا بان، بالڴه‌لێ شه‌کان تا جه‌و هه‌ره‌که له‌قه‌ی لاچو. جور هه سانیک وه پی داس تیژ بکه‌ێ پاڴه‌لێ ساوانه بالڴه‌لێ، بان و خوار، بان و خوار. دوای ئه‌وه قه‌یری وسا، له شون ئه‌وه هه‌لسا بان توک پاڴه‌لێ و ده‌س کرده سه‌ره کوتی تا ئه‌ول یه بالێ له‌شونی ئه‌و باله‌که‌ی وا بکه‌ێ. دۊیا‌جار ههڵ که‌فت، وساو وه‌ک پیشیک ده‌م چه‌وی بسری، ده‌س کرده ته‌مۊس کردن ده‌م چه‌وی. له ئه‌و‌دویا وه نه‌رم و خوش‌هال پاڴه‌ل نوای ساوانه یه‌کا. خه‌ته‌ر وه‌لای دیوێ ره‌ێ بۊ. وه‌ک کوڕ ده‌ر چی. ئه‌لان دی بایه‌د خوه‌ێ بخه‌یته ری ئه‌را یه ژیان نو.
به‌ڵام سه‌روک یه فکرتر له سه‌ری بۊ. قه‌له‌مه‌که کرده ناو قوتی جهوههرهکه و وه ئه‌و مچ قایمی‌وه زور هاورده مل قاڴه‌ز وشک‌کره‌که و جهوههر فره‌ێک رشانه میلیا. چه وه پی که‌ی؟ وه‌راسی چه‌وه پی که‌ی! ئه‌و به‌سه‌زوانه ههساوی زاوری چۊ. له زاورا نه‌توانست ته‌کان بخوه‌ێ، چۊک نه‌زانست له ئه‌وه دویا چه‌لی سه‌ر ده‌ی.
خوه‌ێ کیشا وه‌ره‌و وه‌ر. پاڴه‌ل وه‌رێ له‌رزی. ئی‌جاره قه‌یرێ یه‌واش‌تر. دواره له‌سه‌ر نو. سه‌روک له‌وه‌ر خوه‌ی فکر کرد چو جانه‌وه‌ر وه‌قیره‌تێکه! که‌یف کرد ئه‌را ئی هه‌مکه غیره‌ته ئی به‌سه‌زوانه داشت. ئی جوره باێد وه‌ل گیرو گرفتا تا بکه‌ی. روهیه‌ی راسه‌کانی وه ئیه ویشن. هه‌ریز مه‌ویش بمر. په‌خشه که تازه خوه‌ی ته‌مۊس کردۊوه سه‌روک دواره توک قه‌له‌مه‌که‌ی پر له جهوههر کردو رشانه‌ی بانی. ئی‌جاره چه؟ ئی‌جاره ههساوی گلیا. به‌ڵام پاڴه‌ل وه‌ری له‌رزان. سه‌روک ئارام وه بۊ. خه‌م بۊه بان سرێ و ئارام وه‌ت، "ئیمه وجود کارزان . . . ." وه نیه‌ت هاویاریوه ئارام پوف کرده لی تا زۊتر وشک وه بو. ئی‌جاره نه توانست فره سر بوکتی. نزر نیاشت. سه‌روک ته‌سمیم گرد که ئیه جار دۊیاین بو. خاس توک قه‌له‌مه‌که‌ی پر کرد له جهوههر. ئاخر تک جهوههرهکه چکانه بان قاڴه‌ز وشک کره‌که. په‌خشه‌که له ناو جهوههرهکه نوقوم بۊ. پاڴه‌ل دویای چه‌سپیا قه‌ی به‌یه‌نی؛ پاڴه‌ل وه‌ری دی دیار نه‌وی. سه‌روک وه توک قه‌له‌مه‌که‌ی داله په‌خشه که و وه‌ت، "زۊکه، ته‌کان بوخوه." ته‌کانی نه‌خوارد، مردۊ.
سه‌روک وه توک یه تیکه قاڴه‌ز په‌خشه‌که فر دا ناو یه سه‌تیل ئه‌شقال. ئی ئیتفاقه ههساوی زاور سه‌روک برد. له ئوه دویا ده‌س نا بان زنڴه‌که تا ماسه‌ی خه‌وه‌ر بکه‌ێ.
وه قه‌زه‌و وه وه‌ت،"یه قاڴه‌ز وشک‌کر نو ئه‌رام بار. "وه‌ختی ماسه‌ی چی. سه‌روک که‌فته ویر ئیه که له‌باره چه فکر کرد. وه چه فکر کردم؟ چشت بو. . . .
یه ده‌سر له گیرفانی در هاورد و نا ناو یه‌خه‌کی. به‌ڵام دی وه ویری نه‌که‌فت که وه چه فکر کردۊ.
ده‌ت ئازه‌و (1920)
نوسه‌ر: کاترین مه‌نسفیلد
وه‌رگیر: قولام مورادی
ده‌ته‌که‌ی خانم رادیک وه‌ئه‌و شه‌وی که‌ووه، ئه‌و گوپ‌ڴه‌ل گوڵ خستڴه، چهوڴهل که‌وو که‌وو وه و گیس هۆل له‌بان سه‌ر به‌سیاڴی‌وه که چما تواست وه‌پی بال بگریوه، وه‌تی تازه له ئی ئاسمانڴ روشنه که‌فتڴه خوار.
خانم رادیک وه‌که‌می زاور و تاجبوه به‌ڵام وه خوه‌ش‌هالی‌وه تماشا کرد، جوریک چما ئه‌ویچ باوه‌ر کردۊ؛ به‌ڵام ده‌ته‌که فره دلی نه‌وی له پله‌ی کازینوکه بچوه خوار – وه‌راسی ئه‌را نه‌وه‌دلۊ؟ هه‌قیقه‌تی فره کسل بۊ. فکر کرد ئی دنیا پر له کازینو و قدیس‌ڴه‌ل پیری‌کن که دیرن قومار که‌ن. خانم رادیک وه‌ت، «هینی‌یچ وه‌ل خوه‌تا بوه، ماشینه‌که ها ئیره، چایی‌یچ دیرین، ئیمه یه سات‌تر تی‌یه‌ی‌موه. ئه‌لان ئه‌ویچ تیرمه ناو. تائیسه وه ئیره ناهاتیه. بیل تا ئه‌ویچ ئیره بۊنی. گونا دیری.»
ده‌ته‌که وه ناره‌هه‌تیوه وه‌ت، «ئای دایکه ده‌مت بوه‌سی، بوه‌ریتوه، که‌م قسه بکه. ده‌ر کیفه‌که‌ت وازه؛ دواره پۊله‌کانت گوم که‌ی»
خانم رادیک وه‌ت، «وای بوه‌خشی، نازاره‌که‌م»
ده‌نگ که‌سیک بیهه‌وسه‌له هات، «بانه ناو، من توام پۊل دربارم ئیوه خوه‌شهالین و من داخین!»
من داشتم تماشای خانم رادیک کردم که قاڴه‌زه‌کان چنیه ناو ده‌سیو و ئه‌وانیچ له ده‌ره‌که که هات بچو کرد چینه ناو. وه‌ت، «بفه‌رما- په‌نجا فرانک بگر، گیان، سه‌د گله»
من و هینی یه ده‌یه‌قه له‌بان پله‌کان وسایمو تماشای ئایه‌مه‌کان کردیم. هینی موزه‌خه‌نه کرد.
قیران، «یه سه‌ڴ انگلیسی ها ئه‌وره، مه‌ڴه‌ر هیلن سه‌ڴ بوه‌نه ئه‌وره؟»
«نه، نایلن»
«سه‌ڴ درنه‌یکه، کاشکی یه‌کی له‌لی بیاشتام. له‌ذه‌ت دیرن. گه‌ن ئایهم ترسنن به‌ڵام وه‌ل خاون‌یانا ئیجوره نیه‌ن»
له ناکاوه بالم گرد و وه‌ت، «سه‌ره‌نج ئه‌و که‌یوانوه بگر» ئه‌وه کیه؟ ئه‌را ئه‌و جوره‌سه؟ قوماروازه؟»
ئه‌و به‌شه‌ر چولوسیاڴ قه‌یمه یه شه‌وی ساته‌نی سه‌وز، یه ماشته‌ی مه‌خمه‌ڵی سیه له‌وه‌ری بۊ و یه که‌ڵاو چه‌رمڴ په‌ل قرمزدار ناویه سه‌ری وه نه‌رم نه‌رم له پله‌کان هاته بان به‌ڵام چما و بان دڕکا کیشانه‌ی بان، سه‌ره‌نج وه‌ر پای خوه‌ی گرد و له‌وه‌ر خوه‌ی‌وه خه‌نی و سرته‌کان دا، چنگ داوی له چشتی جور یه کیف چلکن.
به‌ڵام هه ئه‌و مه‌وقه خانم رادیک‌یچ له ئه‌وره بۊ و یه ژن‌تریچ له پشت سه‌ری بۊ. خانم رادیک وه واین هات وه‌ره منوه. له خوه‌شیا قرمز وه بۊ، شای، ئه‌سلن ئه‌و ئایهم قه‌یمه نه‌وی. جور کسه‌ی بۊ که بتوای له ره‌فیقه‌کانی مه‌ره‌مه‌ت خوازی بکه‌ی و ده‌قه‌ی دیر نه‌که‌ی و زۊ سوار قه‌تار بو.
«وه‌ی، وه‌ی، تو هه‌مرای هایته ئیره؟» تو نه‌چی‌ته؟ کارخاسی کردیته. فره سه‌خت وه پیم چی وه لیا بۊم». ده‌س ئه‌را ده‌ته‌که‌ی ته‌کان دا، ده‌ته‌که‌ی‌چی له‌ئه‌و دۊروه وشک وساوی و سه‌ر خستۊه خوار و له بان پله کان ئی‌پا و ئه‌و پا کرد. «نایلن بایته ناو، قه‌سه‌م ئه‌رایان خواردم که بیزیه سالیه، وه‌لێ باوه‌ر ناکه‌ن، کیفه که‌م نیشان پیاڴه‌کان دام؛ زاورم نه‌وی کاری‌تر بکه‌م. وه‌لێ فایه نیاشت»
پیاڴه‌که ریشخه‌ن وه پیم کرد. . . . وه‌لێ هه ئیسه خانم مه‌ک‌ئی‌ون دیم. نیویورکیه. هه الان سینزه هه‌زار گله بردۊوه، وه‌ته من تا شانس هه‌س وه لیا بچموه. نایلم ته‌نیا بچو. وه‌لێ اگه ئیوه. . . .
ئیه‌که وه‌ت، سه‌ری ههڵ وران و هه‌رچی له ده‌می هات وه دایکی وه‌ت. وه‌قین‌وه وه‌ت، «ئه‌را ده‌س له سه‌رم ههڵ ناگری؟ هه‌رچی چرت و پرته له‌ده مت تی! چو له رۊت تی ئی کارڴه‌له که‌ی. ته‌وبه‌ی هه‌فت پشتم بو دی وه‌لتا بامه ده‌ر. یه قسه‌ی خاس له ده‌مت ده‌ر ناتی» له سه‌ر تا پا سه‌ره‌نج دایکی گرد.
«ساکت به، کم قسه بکه»
خانم رادیک فره بی ده‌س هه‌لات بۊ، فره ته‌قالا کرد وه‌ل خانم مه‌ک ئی‌ونا هه‌ل گردیتوه، به‌ڵام هه ئو له‌زه. . . .
جورئه‌ت دامه خوه‌مو وه‌تم، «به‌و وه‌ل یه‌کا چاییک بخوه‌یم»
«ئه‌ری، ئه‌ری، فره‌یچ خوه‌ش‌هاڵ بوم، منیچ هه‌ر ئیه تواستم، دورسه نازاره کم؟ خانم مه‌ک ئی‌ون. . . . تا یه سات تر تیه یموه. . . . یه ساتیچ وه پی مان ناچو. . . .»
خانم ره‌تون له پله‌کان چیه بان. کیفه‌کێ دواره واز بۊ.
ئیمه سیانه مایم. به‌ڵام وه‌راسی ته‌خسیر من نه‌وی. هینی خوه‌ی کوتا زه‌ویا. وه‌ختی ماشینه‌که هات کوتره سیه‌کی پیچا ده‌ور خویا تا خوڵ و خاکه‌که‌ی ده‌وری بشاریتوه. حتی ئه‌و پاڴه‌ل بوچکی چیه چمانی دڵیان نه تواست له پله‌کان بارنه‌ی خوار، لای ئیمه.
وه‌ختی ماشینه‌که که‌فته ری، یه‌واش وه‌تم، «فره‌فره موته‌سفم»
ئه‌ویچ وه‌ت، «مه‌نزوم چشتی نه‌وی، من ناتوام جور یه نه‌فر بیزیه سالان بوم – چو ئایهم هه‌فده ساڵانی دلی توای شکل یه نه‌فر بیزیه ساڵان بیه‌ی؟»- شانی‌کی ته‌کان داو و له‌سر نووه وه‌ت، «قینم تی ئی پیاڴه‌ل پیر و چاخه تماشام بکه‌ن.» وه شیات!
هینی وه تونوه تماشایکی کرد و له‌شونی له وه‌نه‌دیکه‌که‌وه سه‌رنج ده‌یشت گرد.
ئیمه له‌وران‌ور یه‌قه‌سر گه‌ورا له مه‌ر‌مه‌ر چرمڴ و سوره‌تی که له ده‌ره‌که‌ی دار پرتقال فره‌یک بۊ کیشایمه بان. من وه‌تم، «تیه ین بچیمه نانوی؟»
قه‌یری وسا، قه‌یری سه‌رنج گرد و لیوی جاوی و قه‌بول کرد، «بیجڴه ئیره جیگ‌تر نیه، هینی بوه خوار»
من که‌فتمه وه‌ر تا میزیک په‌ێا بکه‌م. ئه‌ویچ له‌شونم هات. به‌ڵام نامه‌ی له‌وره بۊه که برا بوچکه‌که‌ی که دوانزه سالی بۊ وه‌لمانا بۊ. ئه‌و نه‌فه‌ر ئاخر بۊ.
میزیک له ئوره بۊ. یه سرویس قه‌زا خوری سوره‌تی ره‌نڴ مه‌خسوس سه‌فه‌ر ده‌لیایی له بانی چنیاوی.
له ئیره بنیشیم؟
شه‌که‌ت و شه‌یی ده‌سی نا پشت یه سه‌نده‌لی هه‌سیری.
وه‌ت، «بنیشیم، ئه‌را نه‌نیشیم؟»
هینی نیشته بان یه چوار پایه له ئو ئاخروه. . . . کوره‌که خوه‌ش وه پی نه‌گوزه‌ریا. ده‌ته‌که ده‌س کیشه‌کانی له ده‌س ده‌ر ناورد. چه‌و بریه بان میزه‌که و ده‌س کرده ته‌پل کوتان وه‌میزه‌که. وه‌ختی ده‌نڴ ویالونی ژنه‌فت، ته‌کانی خوارد و دواره قه‌پ کرده لیویا و وه‌ت ها ده‌نگ ده‌نگ.
پیشخزمه‌ته‌که هات. جورئه‌ت نیاشتم چشتی سفارش بکه‌م. «چایی- قهوه؟ چای دارچینی- یا چای سه‌رد و لیمو؟»
وه‌راسی ئه‌را ئو فه‌رقیک نه‌کرد. خوه‌شی له چشت بخوسوسی نه‌هات. هینی یه واش وه‌ت، «چکلیت»
به‌ڵام هه‌ئیه که پیشخزمه‌ته‌که پشت ههڵ کرد، وه ده‌نگ برز وه‌ت، «بی‌زامه‌ت یه چکلیت‌یچ ئه‌را من بار»
هه ئیه‌که ئیمه وه تما وساویم یه قوتی گه‌رده‌ک ته‌لا و یه جامه‌ک در هاوردو بوویکی کرد، چما خوشی له بوه‌که‌ی نه‌هات، له‌شونی لوتی سری.
وه‌ت، «هینی ئی گوڵ‌گه‌له له ئیره لاوه، چه‌وم گوڵ بان میز ناوی‌نی». دیار بۊ له دیی‌نان ئه‌زیه‌ت بۊ چوک وه‌ختی من هه‌لیان گردم چه‌و گه‌لی به‌سا.
پێشخزمه‌ت وه چایی و چکلیتوه هاتوه. پیاله‌ڴه‌ل گه‌ورا . هینه‌که‌ی ئه‌وان ناوه‌ر ده‌سیان و ڵێوانه‌که‌ی منیچ ناوه‌ر ده‌س من.
چڵمه‌که‌ێ هینی وا کرد، یه ئان دیمه‌ێ فره قیزم هاتوه وه‌لێ زۊ بان لوتێ گرد و جور یه کورخاس پاکێ کردوه. زاورم نه‌وی وه ده‌ته‌که بوشم چایه‌که‌ێ بخوه‌ێ. تماشایک له چایه‌که نه‌کرد، ئه‌سله‌ن نه‌ی یه‌ی، تا یه‌ده‌فه یه گوپ له‌لێ خوارد. داشتم تماشای کردم، ئارام له رزیا.
وه‌ت، «خه‌راو شیرنه»
یه کور بوچک که سه‌ری جور مه‌ویژ و به‌ێه‌نی جور چکلیت بۊ، وه یه سینی شیرنی وه هات. تارفی کرده ده‌ته‌که.
«من ورسڴم نیه. لایوه بوه‌ری ئه‌ولا»
تارفی کرد له هینی. هینی تماشای من کرد و یه چکلیت، یه اِکِلر قهوه، یه مرنگ باێه‌م دار و یه شه‌یپوری بۊچک پرله تۊ فه‌ره‌نگی تازه ههڵ گرد. خوشکه‌که‌ێ له خوسه‌ێا نه‌توانست تماشاێ بکه‌ێ. به‌ڵام وه‌ختی هه‌ڵسا بچو، ده‌وریه‌که له‌لی سه‌ند.
وه‌ت، «یه گله‌ێ چی بیه من»
یه‌کی و دوان و سیانه‌لی خوارد. «نازانم ئیوه ئه‌را ئوقه له ئیه ده‌ینه من» له شونی خه‌نینی کرد و وه‌ت، «من نه باید ئوقه لی بخوه‌م، ناتوانم»
ئستراهه‌تێ کردم. گوپی له چایه‌که خواردم، پشت دامه قه‌ی دیواره‌که وه و ئیجازه گردم تا سیکاری‌کیچ بکیشم.
له ئی مه‌وقه‌یا ده‌ته‌که وسا، چمچه‌که له ده‌سێ بو و چه‌و ڴه‌لێ واز کرد و وه‌راسی خه‌نی و وه‌ت، «بفه‌رما، تویچ جور باقی مردم» به‌ڵام له ئی مه‌و قه‌یا ئتفاق خراوێک ئه‌را هینی که‌فت. هینی ده‌فر شیرنیه‌کێ کوتا مل میزه‌که و پان بۊوه بانی! قرمزوه بۊ، هه‌تا گوش‌ڴه‌لی‌چی جور خون وه پی هات.
وه خه‌جاله‌تی‌وه ده‌سێک کیشا بان میزه‌که تا باقی شیرنیه‌که پاک وه بکه‌ێ.
ده‌ته‌که وه‌ت، «وه راسی یه وڵاخ پاک په‌تی‌یت»
یا مه‌ولا! بتواستام نجات په‌یا بکردام باێه بال بگرداموه، تون چریم، «له خارج فره وسیت؟»
به‌ڵام ده‌ته‌که له زۊوه هینی له ویر بردۊ. منیچ له ویر چی ویم. سه‌ره‌کوتێ کرد چشتێک بخه‌ێه ویر خوی. . . . فره دۊر که‌فتۊوه.
له دۊروه وه‌ت، «نازانم».
«له نه‌زه‌رم چیته له‌نده‌ن. فره فره. . . .»
وه‌ختێ دی من دی نه‌چیم وه‌ره پێوه، ئه‌و هات وه‌ره و منوه و تماشایک له لیم کرد و وه‌ت، «فره چه؟»
سیکاره‌که‌م ته‌کان دامو وه ده‌نگ برز وه‌تم، «یه که‌له‌مه - »
به‌ڵام ئه‌وه بتواستای باوردایه هه‌ساو یه کیک کامل برد.
بتواستا چشتێ بوه‌تا هه‌تمن وه‌ت، «خو به‌سته‌گی دێری»
هینی دی کاری نیاشت. به‌ڵام هه‌مرای داشت سوزیا.
لیست په‌پوله‌ئیه‌که له بان میزه‌که ههڵ گردم و وه‌تم، «هینی یخ توای یا نارنگی یا زنجه‌فیل؟»
«نه یه چشت هونک‌تر له ئییانه»
«کرم آناناس چه؟»
هینی وه‌ت خوشێ له آناناس تێ. پیشخزمه‌ته‌که داشت تماشای ئیمه کرد. سه‌ری ههڵ وران و چی تا سفارشه‌که‌ێ ئیمه بارێ.
«نارنگی سفارش کردی یا زه‌نجه‌فیل؟ من بیشتر خوه‌شم له زه‌نجه‌فیل تی، توانی یه گله ئه‌رام سفارش بیه‌ی، کاشکی گروه اورکستر هه ئو ئاهنگ پاره‌که ئجرا نه‌که‌ێ. تمام روژڴه‌ل کریسمه‌س وه ئه‌و ئاهنگه ههڵ په‌ری کردیم. دی خوه‌ش نیه.»
ئه‌لان که ته‌وه‌جو کردم دیم هه‌وا خوه‌شه، گه‌رم وه بۊم.
وه‌تم، «هینی ئیره جی خاسیکه، ئیجور نیه؟»
هینی وه‌ت: آێه‌م تڕنی! تواست له سه‌ر خوه‌ێ بۊشیته‌ی وه‌لێ وه ده‌نگ برز و وه قینوه وه‌ته‌ێ.
خاسه ئیره؟ خاسه؟ ده‌فه‌ێ ئه‌وه‌لۊ تماشای ده‌ور خوێ کرد. ته‌قالا کرد تا بزانێ چه ها ده‌ور و وه‌ری. . . . چه‌وێک پرتان ئه‌و چهوڴهل ئه‌زیزیه نگران بۊ. یه پیاگ سن سال دار فره خوه‌ش قه‌یافه و یه ئه‌ینه‌ک یه ئه‌ده‌سی‌وه له پشت یه روبانوه تماشای کرد. به‌ڵام ده‌ته‌که نه توانست ره‌هات ئه‌و بۊنی. پیاڴه‌که له پشت یه کونا بۊ و له ئه‌و کوناوه ده‌ته‌که تماشاێ کرد.
ئاخرێ چمچه بۊچک پانه‌کان نریانه بان ده‌وریه‌کان. هینی شه‌که‌ت بۊ، به‌ڵام ده‌ته‌که دواره ده‌س کیش چرمڴه‌کانێ کیشا بان.
گیر کردۊ وه‌ده‌س سات مچی ئه‌لماسه‌که‌ێ وه. ئه‌ذیه‌تێ کرد. تون‌تون دا لی- ته‌قالا کرد ئه‌و‌‌‌‌گۊ وه ناو چیه بشکنی- نه‌شکیا. ئاخری مه‌جبور بۊ ده‌سکیشه‌که‌ێ بکیشیه بانی. له شون ئه‌وه دیم چه دی ناتوانێ یه دیقه‌تر له ئوره بوسی، هه‌ڵسا پا و چی، منیچ چایه‌که هه‌ساو کردم.
دواره هاتیمه دیشت. هه‌وا تاریک بۊوی. ئاسمانگ پر بو له هه‌ساره. چراخ روشن بۊ. وه تماێ ماشینه‌که بیم بایت. ده‌ته‌که له بان پله‌کان وسیاوی و سه‌رێ کردۊه خوار و هه ئی پا ئو پای بۊ. هینی خه‌م بۊوه و ده‌ره‌که واز کرد. ده‌ته‌کیج سوار بۊ و ته‌کدا سه‌نده‌لیه‌که‌وه و ئاخی ههڵ کیشا.
وه هه‌ناسه‌ورکێوه وه‌ت، «وه پێ بوش تا توانی تون بچوت»
هینی وه موزه‌خه‌نینیک‌وه تماشای شوفوره‌که‌ێ ره‌فیقی کرد و وه‌ت :«تون بچو»، له شونێ خوێ موره‌تب کرد و نیشته بان یه سه‌نده‌لی بوچک له‌رو وه رو ئیمه.
قوتی گرده‌ک ته‌لا دواره هاته ده‌یشت. دواره پوف بوچک به‌ێ‌به‌خت شه‌کیاوه؛ دواره یه سه‌ره‌نج مه‌رموز پیاگڴ‌کوش تون له بین ئه‌و و جامه‌که‌که ره‌ێ و به‌ێه‌ل بۊ.
جور قه‌یچی که له‌وه‌سه‌ت یه تیکه په‌‌‌‌‌‌رو وه ره‌د بوت، ئیمه له‌وه‌سه‌ت شار سیه و ته‌لایی وه ره‌د بۊم. هینی نه‌توانست تماشای بکه‌ی چمانی کردۊنه‌ێ دارا.
وه‌ختی ره‌سیمه کازینوه‌که خانم رادیک له ئوره نه‌وی، هۊچ ئه‌سه‌ریک له لی نه‌وی، هۊچ.
«له ناو ماشین وسیت من بچم بزانم هه‌س یا نه؟»
وه‌لێ نه- ئی کاره نه‌کرد. یا مه‌ولا، نه! هینی نه توانست بوسی. ده‌ته‌که نه‌توانست له ناو ماشین بوسێ. توانست له بان پله‌کان وه ته‌ما بوسێ.
«به‌ڵام من ناتوانم تو بیلمه جی. دلم ناتواێ تو له ئیره و ته‌نیا بیلم.»
له ئی مه‌وقه‌ێا کوتره‌کی فر دا پشت و رو کرده من. «خوا زور دار- ئه را! من- من ده‌رقه‌ێ نیه‌م. من – من خوه‌شم تی وه ته‌ما بوسم. یه ده‌فه قرمز وه بۊ، چهوڴهلێ لێڵ بۊ- یه لازه وه‌تم ئه‌لان گریه‌ت. وه ده‌نگ گه‌رم وه وه‌ت،«تو داوو بیله‌م، من خوه‌شم‌تی، من ئاشق وه‌ته‌ما وسانم. شوخی ناکه‌م. من گشت جاری وه‌ته ما وسم له گشت جێ»
کوتره سیه‌که‌ێ واز بۊ و مله چرمگه‌که‌ێ – به‌ێه‌ن نه‌رمه جوانه‌که‌ێ له ژێر سیپاڵ که‌وه- جور گوڵێک بۊ که تازه قونچه کردو.